Το ημερολογίο μιας διχασμένης (απεικονιζόμενη -μέσα απο μάτια άλλου-η προαναφερθείσα)

Υπο την επηρρεια των συναισθηματων (25-7-17)

Οχι . Αυτή τη φορά δεν θα γράψω περι Κ. Θα γραψω για χόρτο. Ναι για χόρτο. Χθες καθόμουν στη παραλία με τη κολλητή μου. Το βράδυ. Τα ειχα σκεφτει ολα απο πριν πως ηθελαν να γινουν. Της ειχα πει παμε για βραδυνο. Ακολουθησε. Τα σχεδια μου ομως χαλασαν. Πρωτη φορά η παραλια ειχε τοσο κοσμο βραδυ. Ισως λογω της υπερβολικηςς ζεστης εκεινη τη μερα. Παρολα αυτα, μονο εμεις βουτηξαμε. Οι αλλοι απλα αραζαν. Καποια στιγμη ηρθε και μια οικογενεια. Τα σχεδια μου καραχαλασαν. Οχι απλως υπηρχε κοσμος, αλλα δεν θα μπορουσα να κανω και το χορτο μου. Ειχα να κανω καιρο. Μετα τον τελευταιο αλβανο που ορκιστηκα να μη ξανακανω. Ναι . Αυτη τη τραυματικη-ιδιαιτερη εμπειρια που εχω περιγραψει παραπανω και ποτε δεν ολοκληρωσα. Και ουτε προκειται. Επακολουθει νεα εμπειρια. Παρα την ολη αρνητικη φαση λοιπιον, λογω της απογνωσης μου να κανω μπαφο προτου βουτηξω, κανω δυο τζουρες. Δεν με πιανει τιποτα. Μαλλον. Μπαινω στη θαλασσα και ηταν μια μαγεία .Σε καθε κουνημα των χεριων, καθως και το δαχτυλων , δημιουργουσα φωτεινες μπουρμπουληθρες. Ηταν σαν να υπαρχουν δυο ουρανοι. Ενας ουρανος απο πανω μας, και ενας στο μαυρο φοντο της θαλασσας με τις μπουρμπουληθρες που δημιουργουσαμε, οι οποιες προφανως εμοιαζαν με αστερια. Δεν ειχαν ομως πεπερασμενο χρονο ζωης. Κουνιουντουσαν λιγο τα αστερια της θαλασσσης-αναλογα με το ρυθμο που κουνουσαμε τα χερια μας- και μετα εσβηναν. Ηταν μια σκετη μαγεια. Οσο πιο γρηγορα κινουσαμε χερια-δαχτυλα, τοσο πιο πολλα γινοντουσαν τα αστερια της θαλασσης και τοσο πιο γρηγορα κουνιουντουσαν. Τα αστερια αυτα μας διναν τη δυνατοτητα να δημιουργουμε μαγικες οπτικες αναπαραστασεις. Καποια στιγμη, εχοντας καποιο τραγουδι στο μυαλο μας, δημιουργουσαμε κινησεις αναλογικες με το ρυθμο στο μυαλο μας. Και τοτε υπηρχε μια μαγευτικη αρμονια μεταξυ των αστεριων. Τελος παντων . Πολυ εμεινα σε αυτο. Νομιζα οτι το εβλεπα μονο εγω αλλα τελικα οχι. Το αποδωσα στο μπαφο. Αλλα οχι . Το εβλεπε και η φιλη μου που δεν ειχε κανει. Βεβαια αναρωτιοταν πως το παρατηρησα. Με αποκαλεσε παρατηρητικη. Αλλα ισως αυτο ηταν το αποτελεσμα του μπαφου. Οτι οξυνονται καθε φορα, αισθησεις που θες. Οραση , οπτικη, ακοη, οτιδηποτε! Τελοσπαντων ξεφυγαμε. Οπως βλεπεις γραφω γρηγορα και προχειρα. Χωρις τονους χωρις κεφαλαια και ενδεχομενως χωρις συνταξη. Υπαρχει λογος. Οπως ελεγε και ο γκαιτε, τον οποιο τωρα διαβαζω, οταν σου ερχεται κατι φανταστικο στο μυαλο, μια σκεψη, κατι, και θελεις γρηγορα να το αποδώσεις στο χαρτι για να μη σου φυγει η διαυγεια, τοτε τα παντα μπορουν να λειτουργησουν σαν ανασταλτικοι παραγοντες και να το ξεχασεις. Μεχρι και ο θορυβος που κανει η πενα οταν τη βουτας μεστο δοχειο για μελανι. Ετσι και εγω. Γραφω γρηγορα για να μη ξεχασω ολες αυτες τις ωραιες σκεψεις που ειχα χθες. Καλυτερο βεβαια θα ηταν να τις γραψω χθες. Υπο την επηρεια. Θα ηταν πιο αυθεντικες. Αλλα αδυνατουσα. Ημουν υπο τη επηρρεια πραγματι. Ας αφησουμε αυτη τη παρεκδρομη πισω μας. Λοιπον. Βγαινουμε απο τη παραλια, και ειπα να συνεχισω το μονοφυλλο τσιγγαρο (θα το εκανα μονη μου και δεν ηθελα να ηταν μεγαλο). Το συνεχιζω λοιπον. Κανω κανω. Δεν νιωθω. Για καποιο λογο , ισως απο αμυνα, δεν κατεβαζα καθε τζουρα. Απο ολο το τσιγαρο , γυρω στις τρεις τζουρες κατεβασα κατεβασα. Η πιο γερη ηταν η τελευταια. Απλα με χτυπησε μπαμ. Ηταν σαν να εγινε ακριβως αυτο που περιγραφουμε με τα χερια. Η κινηση που κανουμε οταν κατι μας χτυπαει μπαμ στο κεφαλι. Το χερι που χτυπουμε καθετα στο κεφαλι μας σαν να κοβουμε το κεφαλι μας στη μεση. Κατι τετοιο εγινε. Ενιωσα τη τελευταια τζουρα να με χτυπα κατευθειαν στο εγκεφαλο. Προσπαθουσα να δω για πολλη ωρα την επιδραση. Παλι καλα η φιλη μου δεν μιλαγε καθολου. Σαν να ειχε συνεργαστει μαζι μου. Σαν να ηταν ο συνεργατης μου σε αυτο που ετοιμαζα. Ενιωθα σαν να ημουν επιστημονας που θελει να διακρινει τη επιδραση μιας ουσιας. Που θελει να δει τα αποτελεσματα με τη βοηθεια του συνεργατη του. Η φιλη μου λοιπον ηταν ο σιωπηλος συνεργατης μου. Εγω λοιπον ξαπλωμενη σαν ασθενης-καθως ειχα και αυτο το ρολο λογω της καταποσης της ουσιας- αρχιζα να εντοπιζω τις παρενεργειες. Με ανοιχτα τα ματια και κοιταζοντας τον μαυρο ουρανο δεν ειχα καμια. Περιμενα κατι αντιστοιχο με αυτο που λενε οτι βλεπεις παραισθησεις με ανοιχτα τα ματια. Οτι βλεπεις τα πραγματα γυρω σου με διαφορετικο τροπο. Καμια σχεση. Ολα γινονται οταν κλεινεις τα ματια. Η μαγεια γινεται στο μυαλο και οχι στο εξωτερικο περιβαλλον. Ο κοσμος που γινεται ομορφος ειναι οταν κλεινεις τα ματια. Τη τραγικη ειρωνεια. Ο κοσμος ομορφαινει οταν κλεινεις τα ματια σου. Χα. Τελοσπαντων . Το θεμα ειναι οτι εισαι εσυ και το μυαλο σου. Στη αρχη το σωμα μου και το μυαλο μου αντιδρουσε. Δεν ηθελε να αφησει την επήρρεια να με κατακλυσει. Ενδεχομενως απο αμυνα. Ομως στη συνεχεια παραδοθηκα. Ειπα ή τωρα ή ποτε. Οταν λεω αντιδρουσε εννοω οτι ηταν ετοιμο να λαβει δραση για να αντιμετωπισει την επηρεια , οπως να σηκωθει να ξερασει και λοιπα. Αλλα οχι . Τελικα –ξαναλεω – το πνευμα μου παραδοθηκε στα ναρκωτικα. Τι ελεγα? ..Α ναι. Κλεινω τα ματια μου λοιπον και απλα δε μπορω να περιγραψω με λεξεις τη μαγεια που εβλεπα. Πιο ομορφη και απο τη στιγμη που αναφερω παραπανω. Το ομορφο φαινομενο της φυσης με τις φυσαλιδες. Αξιζει να αναφερω ομως στο σημειο αυτο , οτι δεν λειτουργησα σαν σωστος επιστημονας. Δεν κατεγραψα χθες –την ημερα του ‘’εγληματος’’, τις παρατηρησεις. Με αποχη μιας μερας οσο να πεις, δεν ειναι οι ιδιες. Εχουν αλλοιωθει οι εντυπωσεις. Αλλα ας το αφησουμε αυτο. Συνεχιζω. Κλεινω λοιπον τα ματια μου και για αρχη αρχιζουν να μου οξυνονται συγκεκριμενες αισθησεις. Η ακοη για παραδειγμα. Αρχιζα να ακουω τι λεγαν οι γυρω μου. Οχι ολα πολυ καθαρα ομως. Ακουγα οτι η μια παρεα ελεγε ανουσια πραγματα και η αλλη ελεγε ουσιωδη, σε σημειο, να θελω να αραξω μαζι τους. Να αναφερω κατι ολιγον σεξιστικο –αν και ειναι γνωστο ποσο αντισεξιστρια ειμαι-θα το δικαιολογησω ομως το σεξιστικο σχόλιο παρακάτω. Η μια παρεα αποτελουντο μονο απο αγορια. Αυτην ηταν που ειχαν αναπτυξει ουσιωδη θεματα. Η αλλη ηταν αναμεικτη. Η σκεψη που εκανα τοτε καθως ημουν υπο τη επηρεια ηταν: “ γιατι παντα σε παρεες στις οποιες περιλαμβανονται κοριτσια ή αποτελουνται μονο απο δαυτα, ριχνεται παντα τοσο πολυ το επιπεδο της συζητησης;”. Κανουν μονο ανουσιες συζητησεις. Η πλειοψηφια . Και οχι δεν το νομιζω απολυτα σεξιστικο ή αντιπραγματικο . Ισχυει δυστυχως. Μιλώ για τη πλειοψηφια. Και μονο που το γραφω νιωθω τυψεις. Αλλα ισχυει ρε γαμωτο. Ομως υπαρχει και λογος που συμβαινει αυτο. Τα αγορια απο μικρα τα εχουν να μαθει να δειχνουν ενδιαφερον για πολλα και διαφορετικα θεματα ενω τα κοριτσια τα εχουν αναθρεψει απο μικρα να δειχνουν ενδιαφερον για κοινωνικα θεματα. Ετσι το εξηγω. Εκει το οφειλω. Για αυτο και δεν το θεωρω καθολου σεξιστικο αυτο που λεω. Καθως δεν τιθεται θεμα νοημοσυνης αλλα παραδοσης και ανατροφης. Και τωρα δα ειναι το σημειο που αρχιζω και επιτιθεμαι σε ολα τα στοιχεια της παραδοσης και κουλτουρας και εκδηλωνεταοι το ατελεσφορο μισος μου!! Αχ μισω και σιχαινομαι ρε γαμωτο. Ξαναεπιστρεφω στο πρωτευον θεμα. Η μαλλον οχι. Θα συνεχιζω να πραγματευομαι το παραπανω θεμα μιας και μου ηρθε και ενα παραδειγμα. Ειμαι μελος σε μια φιλοσοφικη ομαδα. Γιατι αυτη η ομαδα πρεπει να εχει δημιουργηθει απο αντρες? Γιατι οι γυναικες αυτης της ομαδας αποτελουν μικρη εως μηδαμινη μειοψηφια? Γιατι δεν ενδιαφερονται? Γιατι ολα τα ουσιωδη θεματα πραγματευομαι μονο απο αντρες? Η αντροκρατια συνεχιζει και υφισταται. Εμεις συνεχιζουμε και εθελοτυφλουμε. Τα νευρα μου. Μολις χρειαστηκα ενα κενο. Απλα ξαπλωσα πισω και επιασα το κεφαλι μου. Μηπως ειμαι ακομη απο τη επηρεια και τα συναισθηματα μου παρουσιαζονται οξυμενα; Γιατι αληθεια αυτη τη στιγμη εχω πολλα νευρα και απλα θελω να συνεχιζω αυτη τη συζητηση και οχι να γραψω για τα ναρκωτικα. Ειμαι σε σημειο να θελω να παρω τη κολλητη μου να της πως οτι θελω να μιλησουμε αργοτερα. Θα ανησυχησει. Και οταν καταλαβει γιατι ηθελα να της μιλησω θα παραξευνεθει σαν να ειναι κατι αφυσικο να με καιει –πραγμστικα- να θελω να μιλησω για κατι τετοιο. Μαλλον οντως η επηρεια δεν εχει περασει. Καλυτερα. Το μυαλό συνεχιζει και λειτουργει πολυ γρηγορα. Ετσι και τα χερια. Γραφουν με φοβερη ταχυτητα τις σκεψεις μου. Μηπως παλι ειναι το παθος να εκφραστω ολα αυτα που σκεφτομαι πολυ γρηγορα και δεν ειναι τα χθεσινα ναρκωτικα; Απλα κανω διαφορες παρεκβασεις για να ξεχασω το παραπανω θεμα που μου προκαλει νευρα οπως καταλαβαινετε. Πφφφ. Επανερχομαι. Ωχ κανει πολυ ζεστη. Δεν μπορω που δεν μπορω να βαλω τις σκεψεις σε μια σειρα, η ζεστη τα κανει πολυ χειροτερα. Βαριεμαι να γραφω. Και χθες αυτο το συναισθημα ενοιωθα, για αυτο ισως και οταν επιστρεψα δεν τα εγραψα. Απο βαρεμαρα. Ισως οχι επειδη δεν μπορουσα. Ναι βαριεμαι. Και χθες μου περασε μια σκεψη που πολυ θα ηθελα να ηταν αληθινη. Που περασε μια σκεψη οτι ωραιο θα ηταν η Μ. να ειναι αληθινη βοηθος μου στο εγχειρημα μου. Η εικονα που μου περασε απο το μυαλο ηταν η Μ. διπλα μου να καταγραφει στιγμαια ολα αυτα που θα τις διηγουμουν. Ολες τις επιδρασεις του ναρκωτικου. Ωραια θα ηταν. Επιστρεφω. Χθες λοιπον ,κλεινω τα ματια μου και παιρνουσαν πολλαπλες εικονες απο το μυαλο μου. Σαν τις παλιες τις καμερες που ειχαν μεσα τους πολλες εικονες και τις περνουσες μια μια πατωντας ενα κουμπι. Μονο που εγω δεν παταγα κουμπι. Ηταν να να ημουν εγω αυτη η καμερα. Σαν να υπαρχει μια παραληλη ροη εικονων συνεχομενη , και να σταματουσα καποια για λιγο για να τη διακρινω μονο οταν εγω το ηθελα . Το σταματημα αυτο συνοδευοταν και απο μια λαμψη φωτος. Η λαμψη φωτος επανερχοταν και οταν ακολουθουσε απο το εξωτερικο περιβαλλον καποιος θορυβος-κινηση αναγκαστικα συνοδευομενη και απο καποιον ηχο-πχ ενα περασμα αμαξιου- καθε τοτε εμφανιζοταν μια λαμψη. Οι εικονες ηταν πανεμορφες. Σαν πινακες ζωγραφικης. Ηθελα εκεινη τη στιγμη οντως να τις φωτογραφισω για να τις ζωγραφισω τη επομενη, γιατι ηταν πραγματικα εξωπραγματικές. Εικονες ολες πολυχρωμες, ζωντανες κινουμενες, διπλες (μια αποτυπωση δυο φορες με αλλα χρωματα) μισες(δυο εικονες σπασμενες, στην αρχη ηταν μια) κλπ. Ερχονταν και εξαφανιζοταν μαγικα. Το μυαλο μου τις ζωγραφιζε εκεινη την ωρα . Τη θεση τους, της επαιρναν αλλες. Περα απο τις σκεψεις και τους μηχανισμους του μυαλου υπο την επηρεια, προσπαθουσα να εντοπιζω και τη επιδραση στο σωμα. Ανακαλυψα οτι η καρδια μου κινονταν τοσο γρηγορα σαν να πεταλουδιζε . Πως δηλαδη μια πεταλουδα κινει γρηγορα τα φτερά της ; E καπως ετσι. Τοτε καταλαβα και τη φραση :“ η καρδια σου πεταλουδιζει οταν οταν εισαι ερωτευμενος’’.Απο ερωτα σιγουρα δεν το εχω νιωσει, αλλα χθες το ενιωσα. Εστω και απο ναρκωτικα. Στη συνεχεια ενιωθα τις λειτουργιες του εγκεφαλου. Ενιωθα το μυαλο μου να τρεχει πολυ γρηγορα. Η σκεψη σε μια εγρηγορση ενω το σωμα απαθες και ακινητο σαν νεκρο. Ημουν εξω απο το σωμα. Το μονο που καταλαβαινα και ενιωθα σε μεγαλο βαθμο ηταν ο εγκεφαλος μου. Η σκεψη μου. Το σωμα μου ηταν σαν να το παρατηρω σαν θεατης . Και τη σκεψη μου βεβαια. Ηταν σα να υπαρχω, εγω, ανασκελα πανω σε μια πετσετα. Και κατω μου να υπαρχει το πραγματικο μου εγω που να παρατηρει το εσωτερικο του εγκεφαλου μου και το παθητικο μου σωμα. Σε μια απολυτη μαυριλα. Σαν η ψυχη μου να ηταν κατω απο αυτο το πεθαμενο σωμα αλλα μεσα μου. Μεσα μου εννοω κολλημενο το πραγματικο μου εγω στη πλατη μου, με τα ματια του μεσα στο σωμα μου. Τρομακτικο και ενδιαφερον. Ξαναλεω λοιπον οτι το μυαλο μου ετρεχε. Αλλα δεν ηταν κατι που με αγχωνε. Στη συνεχεια., δεν ενιωθα το σωμα μου. Το ενα ποδι μου ειχε μουδιασει. Το κουναγα που και που για να το ξεμουδιασω. Αλλα δεν ηταν μουδιασμενο . Απλα το ενιωθα νμουδιασμενο. Δηλαδη, δεν το ενιωθα. Ακομη, το πραγματικο μου εγω ή θα μπορουσα να το ονομασουμε και ψυχη –παρολο που δεν πιστευω σε αυτο, απλα νομιζω οτι θα ειναι πιο ευκολα κατανοητο- εβλεπε τις γκριματσες μου. Ηταν σαν να εχω αποκτησει τικ. Η φατσα μου επαιρνε ασυναισθητα διαφορες γκριματσες. Σηκωνα πχ συνεχεια τα πανω χειλη. Σαν τικ. Χωρις να το θελω. Η μυς δηλαδη δεν υπακουγαν . Κουνιονταν ολοι μονοι τους. Οχι μονο οι μυς του προσωπου, αλλα και των οπισθιων πχ. Ετσι οπως ημουν ξαπλωμενη, η μυς του κωλου μου εσφιγγαν μονοι τους με αποτελεσμα το σωμα μου να ανασηκωνεται. Ηταν σαν να ηταν οι παρενέργειες, οι μυες. Ο εγκεδαλος ελεγχε μονο τις σκεψεις. Ειχε δοσει τοσο μεγαλη ‘’προσοχη εκει’ που αδυνατουσε να ελεγξει τις αλλες λειτουργεις για τις οποιες ειναι υπευθυνος. Πχ για την κινηση των μυων. Κουραστηκα παλι να γραφω . Θα γινω πιο συντομη. Αποφασιζω να παω τότε σπιτι. Ρωτω τη Μ. -που συνεχιζε να μη μου μιλαει και αυτο με ευχαριστουσε- ποση ωρα ειχε περασει. Μου λεει μιση ωρα. Δεν καταλαβα τιποτα. Οταν κανεις ναρκωτικα ο χρονος σταματα να υπαρχει. Δεν το σκεφτεσαι δεν σε ανησυχει. Ισως για αυτο και νομιζεις οτι ο χρονος μεγενθυνεται για τα παντα. Ολα κυλουν πιο αργα. Γιατι αφοσιωνεσαι σε κατι απολυτα προσεχτικα , το οποιο κυλα πολυ αργα, συμφωνα με το κλασικο χρονο και χανεις τη πραγματικη αισθηση του χρονο. Ενω ολα κυλαν τοσο γρηγορα στο μυαλο,στο συνολο τουςε νομιζει οτι κινονται αργα. Δηλαδη, πολλαπλες σκεψεις περναν φοβερα γρηγορα απο το μυαλο σου, και επειδη στη πραγματικοτητα αυτο δεν γινετια – επειδη δεν χανεις και καθε αισθηση του χρονου- ο εγκεφαλος σου αυτο το μεταφραζει οτι εχει περασει πολυ ωρα. Πολλες εικονες= πολυ ωρα. * Και τοτε στο τρενο απο το τεχνοπολις, που για μια σταση νομιζα οτι ειχε περασει αιωνας, αυτο εγινε επειδη σκεφτεσαι υπο την επηρεια και παρατηρεις πραγματα που ο εγφεφαλος δεν δινει σημασια στη μη επηρεια. Μικρολεπτομερεις. Μια σταση που φανηκε αιωνας γιατι καθομουν και σκεφτομουν το χρονο. Μετρουσα τα λετα σε μια απολυτη μαυριλα του μυαλου μου. Ειχα αφοσιωθει σε αυτο, παραμεριζοντας τα αλλα, με αποτελεσμα να μου φαινεται απειρη μια σταση. Αχ πολυ θα ηθελα να ζωγραφισω αυτους τους πινακες που ειδα χθες. Αλλα δεν τους θυμαμαι. Ηταν αριστουργηματα. Σιγουρα θα γινοντουσαν! Μακαρι να ηταν η Μ. ζωγραφος και να τις τα εξηγουσα χθες. Αλλα ουτε να μιλησω μπορουσα. Ολη η ενεργεια του εγκεφαλου ειχε συσωρευτει στη σκεψη, για αυτο και δεν μπορουσα να αρθρωσω λεξη. Βασικα μπορουσα, αλλα μου χαλαγε τοσο πολυ τη φαση που δεν ηθελα. Οποτε και να τις ελεγα τι σκεφτομαι, θα δυσκολευομουν. Τελοσπαντων! Αποφασιζουμε να φυγουμε, σηκωνομαι και ζαλιζομουν. Μολις ανοιξα τα ματια ηταν σαν να επανηλθα ση πραγμζατικοτητα και δεν ηθελα. Ενιωθα κατι σαν πονο’’ οταν τα ανοιξα. Οτι τα βασανιζα ,ανοίγωντας τα. Πηγα μεχρι το αμαξι , περπατωντας περιεργα, και ανησυχουσα μηπως δεν μπορω να οδηγησω. Τελικα μπορουσα και με το παραπανω. Η προοπτικη του χωρου με ειχε εκστασιασει. Πρωτη φορα εβλεπα το ποσο βαθος ειχε ο χωρος μπροστα μου. Ηταν συναρπαστικο να οδηγω υπο την επηρεια. Ολα γινονταν τοσο αργα και ηρεμα. Με ανοιχτα τα ματια δυστυχως ειχαν σταματησει και οι σκεψεις. Παρολα αυτα ειχε φυγει και καθε αναγκη αναγουλας . Φτανω λοιπον σπιτι, κανω ενα ζεστο μπανιο και παω κατευθειαν στο κρεβατι. Δεν αντεχα. Το μπανιο μου φανηκε οτι κρατησε ωρες. Στηριχθηκα στη γωνια του μπανιου και αφηνα το ζεστο νερο να τρεχει. Μου φανηκε οτι ειχε περασει μιση ωρα που ετρεχε, γιατι απλα ειχα κλεισει τα ματια και ενιωθα το νερο!Ουτε σκεφτομουν ουτε τιποτα. Απλα ενιωθα. Πολυ ωραιο που καθε φορα οξυνεται η αισθηση που θες. Μετα ειχα χαλαρωσει τοσο πολυ που δεν μπορουσα να κανω τιποτα αλλο. Ουτε καν να σταθω ορθια. Και τελικα κοιμηθηκα.

Ωραια εμπειρια αλλα δεν μου αρεσει να ειμαι εκτος κοσμου αδερφε. Οσο ασχημος και αν ειναι! Τα ζω ολα τα πρωτογνωρα συναισθηματα μια φορα!

 

Περι δημιουργικότητας (17-12-17):

Περι δημιουργικοτητας . Ναι ...Νιωθω σαν να μιμουμαι την Καρι απο το “sex and the city’’ Καθε φορα που με κεντριζει μια αποψη απο τη καθημερινοτητα μου, αποφασιζω να γραψω για αυτην και να την αναλυσω. Σημερα λοιπον θα καταπιαστω με τη δημιουργικοτητα. Ειναι η δημιουργικοτητα πιο σημαντικη απο τη γνωση, οπως ειχε πει ο Αινσταιν? Σημερα ειδα ενα βιντεακι που αναλυει πως το σχολειο σκοτωνει τη δημιουργικοτητα. Δεν θα μπορουσα να συμφωνω πεισσοτερο. Η δημιουργικοτητα ηταν πεθαμενη μεσα μου μεχρι τα 20. Τωρα ειμαι 21. Τωρα εχω αρχισει να συνειδητοποιω τι παει να πει δημιουργικοτητα και ποσο σημαντικη ειναι στη καθημερινοτητα σου. Πως σε κανει να νιωθεις η δημιουργικη πλευρα του ευατου σου. Συνηθιζα να ακολουθω μια ρουτινα στη ζωη μου. Να δουλευω να πηγαινω σχολη, να διασκεδαζω και να μη δημιουργω-παραγω τιποτα. Απο τοτε ομως που τα ερεθισματα στη ζωη μου-ιδιαιτερως τα δημιουργικα- αρχισαν να αυξανονται και αρχισα να τα επιζητω, τοτε αρχισε να αναγεννιεται η χαμενη –ή διαφορετικά σκοτωμενη δημιουργικοτητα μου-. Αρχιζα να δημιουργω λοιπον. Αρχισα να ζωγραφιζω. Αρχισα να γραφω. Αρχισα να βγαζω φωτογραφιες . Αρχισα να γινομαι δημιουργικη. Δημιουργησα δικια μου σελιδα στην οποια μοιραζομαι τα ερεθισματα μου. Καπως ετσι ξανα-ξεκινησε. Και νιωθω ωραια. Ομως η δημιουργικοτητα , δεν μου βγαινει μονο σε αυτες τις οψεις της καθημερινοτητας μου. Απο τοτε που αναγεννηθηκε, με ακολουθα σε καθε χροια της καθημερινοτητας. Μεχρι και στη δουλεια μου. Δημιουργω. Παραγω πραγματα πρωτοτυπα. Δεν αντιγραφω απλως. Παιρνω ερεθισματα απο διαφορετικα πραγματα και παραγω κατι καινουργιο, το οποιο αποτελει προιον του ευατου μου και αρα μοναδικο. Και ναι , μπορω να παραδεχτω οτι αυτο το προιον ειναι πολυ καλυτερο! Το να ακολουθεις κατα γραμμα αποτελεσματικες αναμασημενες συνταγες δεν λειτουργει. Η μαλλον λειτουργει αλλα δεν με κανει να νιωθω ομορφα. Τωρα βρισκομαι σε μια μαχη καθημερινη και αναζητω ολο και περισσοτερα ερεθισματα που θα με κανουν δημιουργικη. Αναπνεω μεσα απο τη δημιουργικοτητα μου. Νιωθω οτι υπαρχω και οτι προσδιδω στο συνολο κατι διαφορετικο. Αλλα πανω απο ολα, νιωθω ολα. Παρολο που υπηρχαν παντα κομματια δημιουργικα μεσα μου, τα ειχα παραμερισει καθως δεν τα θεωρουσα σημαντικα. Μεσα στο ασυτο ανταγωνισμο και τη βιοπαλη, δημιουργικες οψεις του ευατου σου περνουν δευτερη μοιρα. Ετσι μεγαλωσα. Αυτο μου μαθανε. Το να νιωθεις καλα με τον ευατο σου δεν μετραει. Αυτο που μετραει ειναι να εχεις μια ανετη ζωη. Να εχεις μια δουλεια. Να εχεις ενα δικο σου σπιτι, ακομη και αν εισαι δυστυχισμενος. Το σχολειο ξεκαθαρα μεγαλωνει μη δημιουργικους πολιτες. Υπαρχει λειτουργικοτητα σε αυτο. Εγω ξεφυγα απο το μονοπατι αυτο. Βημα βημα ομως.

Και θα ξαναεπιστρεψω στη δημιουργικοτητα. Μετα απο μια μεγαλη παρεκβαση. Οι καθηγητες στο σχολειο ζητουν συγκεκριμενα πραγματα, συγκεκριμενς αποψεις, συγκεκριμενςς ιδεες. Αν παρεκκλινεις απο αυτες σε ξαναφερνουν στο ισιο δρομο. Κατι τετοιο συνεβη και σε μενα. Για αυτο η δημιουργικοτητα μου ηταν πεθαμενη για χρονια. Απο παιδι δεν εγραφα αυτα που επρεπε . Αυτα που επιζητουσαν οι καθηγητες. Με περιοριζαν . Οσο παρεκκλινα, τοσο πιο πολλα ορια μου εβαζαν. Δεν πρεπει να επεκταθεις περισσοτερο . Μεσα σε αυτα τα ορια. Οχι, αυτο δεν σχετιζεται με αυτο. Οχι αναφερεσαι σε κατι διαφορετικο. Οχι αυτη η ιδεα δεν ειναι ρεαλιστικη . Οχι οχι οχι. Ετσι γινεται με ολα τα παιδια. Αν οι μαθητες δεν εχουν τις ιδεες που οι καθηγητες αυταρχικα επιβαλλουν, δεν λειτουργει η κατασταση. Ετσι ολοι συμμορφωννονται και ολοι γινονται σαν αυτο που επιθυμει ο δασκαλος ο οποιος ειναι αντικτυπο τον ‘’πρεπει’’ και των οριων της κοινωνιας . Καθως για να παρει το τιτλο του δασκαλου, θα επρεπε να συμμορφωθει με συγκεκριμενα ‘’πρεπει’’. Ειμαι ομως και εγω δασκαλα. Ποσες δημιουργικοτητες εχω ηδη σκοτωσει χωρις καν να το προσεξω; Πως αποχαυνωνω και ευνουχιζω τις ιδεες των παιδιων? Οχι δεν συμφωνει με τη δικη μου αντιληψη . Τεμαχισμος. Ή προσπεραση. Ή παραλειψη.

Ποσες τυψεις και πόσο πονο νιωθω που συνεχιζω αυτη τη καταραμενη αλυσιδα;

Κάποτε το 18?

Υποχείρια ενός μηχανισμού που ξέρει να ελέγχει και να καταστέλλει. Στρατιωτάκια πες το. Προβατάκια. Δεν ξέρω. Δεν με νοιάζει. Υποχείρια ενος μηχανισμού που μας υπνωτίζει. Μας φουσκώνει με δουλειά και μας προκαλεί υπνηλία. Η δουλειά γίνεται αυτοσκοπός. Ο ύπνος κυρίαρχη ανάγκη. Το σώμα παραιτείται. Γίνεται και αυτό παθητικό. Μόνο δέχεται. Δεν ενεργεί. Γίνεται δέκτης φαγητού και αντιδρά σε κάθε ανάγκη κίνησης. Μηχανεύεται τρόπους για να περιορίσει τη κινητικότητα. Τα καταφέρνει. Το σώμα είναι το πρώτο που κοιμάται. Παίρνει καλό υπνωτικό. Μπόλικο φαγητό. Χορταίνει και όντας εξαντλημένο ικανοποιείται με όσα εχει, και αντιδρά όταν του παρέχονται περισσότερα. Δείχνει έντονα την άρνηση του σε καθετι που παρεκτρέπει της νόρμας. Η δουλειά χτυπά πρώτα στο σώμα. Γιατί ξέρει ότι αν υποδηλώσει αυτο, θα καταφερει να υποδουλώσει και το πιο ισχυρό αυτου. Το μυαλο. Αφου καθυποτάξει το σωμα, παει για το μυαλό. Το μυαλό ελέγχει το σώμα . Για αυτό η υποδουλωση ξεκινά απο εκει. Το μυαλό αρχικα βρισκεται σε εγρήγορση. Η πολυ δουλειά κανει τους μηχανισμούς του να κινουνται γρήγορα. Όμως το μυαλο κινειται πολυ πιο γρήγορα απο οσο μπορεί να αντέξει. Δουλεύει καθημερινα στο φορτε του , ενα βαθμο λιγο πιο κάτω απο την υπερθέρμανση, με αποτελεσμα να μη περισσευει στη συνεχεια ενέργεια για περαιτέρω σκεψη. Ολη η ενεργεια αποτελεί καυσιμο για εργασιακές σκεψεις. Ολη η σκέψη σπαταλάτε εκεί .Το μυαλό υπερθερμαίνεται και κάποια στιγμη για τη αποτροπη βραχυκυκλώματος σταματά να λειτουργεί. Έχει τους μηχανισμούς του. Και καπως ετσι , κοιμάται. Κοιμάται για ενα μεγάλο μερος της μέρας. Οποτε και τα δυο κοιμισμενα συνεχιζουν τη υπολοιπη κενη ζωη τους. Και καπως ετσι χωρις να το καταλαβουν αυτο γινεται ρουτινα. Και δεν υπαρχει πια αποθέματα ενεργειας για τιποτα. Και το μονο που κανουν στο τελος ειναι να σπαταλουν την συσσωρευμενη ενεργειια στη δουλειά. Πάουν να εχουν ενδιαφεροντα .Παυει να απτεται του ενδιαφεροντος του, οτιδηποτε πιο μεγαλο εξω απο τον ευατο τους. Κινουμενα πτωματα απο εδω και εκει. Αληθινα ζομπι περιφερομενα . Υπνωτισμενα να δουλευουν. Χωρις να θελουν να απεγκλωβιστουν. Παγιδευμενη σκεψη. Παγιδευμενη ζωη. Φυλακη.