Υπάρχουν δυο είδη μοντέρνων βασανισμένων. Οι βασανισμένοι που εγκαταλείπονται στη δυστυχία και αρκούνται στο να γεύονται μικρές δόσεις ευτυχίας με το να καταναλώνουν αχόρταγα, όλη αυτή τη κουλτούρα του θανάτου, καταδικάζοντας έτσι τους εαυτούς τους ώστε να επιτύχουν αυτό που ασυνείδητα επιδιώκουν. Έναν όσο πιο
άμεσο θάνατο!
Και οι άλλοι. Οι βασανισμένοι που δεν εγκαταλείπουν. Που αναζητούν τρόπους διαφυγής από αυτόν τον απαλλοτριωμένο, βρωμερό κόσμο. Δεν επιζητούν μια βλαβερή εφήμερη γιατρειά. Δεν υιοθετούν τη κουλτούρα των καταδικασμένων για να απαλύνουν το πόνο. Αναζητούν τον από καιρό τώρα, χαμένο εαυτό. Τον φυσικό. Τον πρωτόγονο. Μια αναγέννηση επιθυμούν.
Αυτό επιθυμούν.