Ποίηση εγωκεντρική

Άτιτλο

Το μέλλον μου πνίγει το παρόν…

Η στιγμή χάνεται μπροστά στην αγωνία του μέλλοντος.

Τα όνειρα κατατρώνε την ψυχή μου.

Τίποτα δεν θα μείνει.

Παραμόνο η αναπόληση της στιγμής

Που θυσιάστηκε για την πραγμάτωση του ονείρου.

 

Άτιτλο

Γλυκόπικρη σκιά

Αφήνουν τα όνειρα μου

Στο υποσυνείδητο μου.

Σκιά που εμφανίζεται που και που

Μπροστά μου

Στη καθημερινότητα μου.

Με είδωλα, μορφές

Ανεξήγητα οικείες

Λαμπερές.

 

 

Άτιτλο

Who is this pretty girl

With the dark-colored eyes?

Is it you?

Or its just the reflection of you?

Is this the way that you see yourself in the mirror?

Or is this just a portrait of how people you think the see you?

Either way...

She looks so familiar...

That’s why I like her !

 

 

Άτιτλο

Δεν έχω φίλους.

Δεν έχω σύντροφο.

Δεν έχω τίποτα.

Κι όμως δεν μου λέιπει τίποτα.

Τα θυσιάζω όλα αμα λάχει

Για να κάνω αθάνατη την ευτυχία μου!

 

Άτιτλο

Κάθε μέρα μου μια αναπόληση.

Μια μελαγχολία

Για αυτό που ζούσα.

Ίσως επρόκειτο για ψευδαίσθηση.

Αλλά δεν με νοιάζει.

Μου αρκεί το συναίσθημα που άφησε πίσω της.

 

Άτιτλο

Ο τελειωμός του ονείρου μου

Ομοιάζει με θάνατο.

Όλα γίνονται μαυρα

Και τότε,

Αρχίζει το μελλούμενο πένθος.

 

Άτιτλο, 61217ΠΑΡΣ

Ο χρόνος με πληγώνει.

Όσο περνά,

Με καλεί να πάρω μια απόφαση.

Κατακλύζομαι από άγχος

Και αγωνία.

Πήρα άραγε την σωστή απόφαση;

Μαύρα στίγματα παντού.

Στο πάτωμα

στους τοίχους

στα μάτια μου.

Αυτό που απομένει πια

Από ότι συνήθιζε να μου δίνει χαρά,

Είναι το σκοτεινό του χρώμα.

 

Άτιτλο, 71218ΠΑΡ

Μια βροχερή μέρα.

Μέσα στο καταφύγιο μου.

Ωριμάζει μέσα μου η έμπνευση.

Καπνίζω ένα τσιγάρο μετά από καιρό

Ακούγοντας ισπανιόλικη μουσική.

Αντικρύζοντας στις σταγόνες να ρέουν στο τζάμι.

 

Μια βροχερή μέρα.

 

Και συνειδητοποιώ

Πόσο ολοκληρωμένη νιώθω.

Πως έχω όλα όσα αναζητούσα

Μια μέρα σαν και αυτή.

Κοιτώ τον βροχερό καιρό

Και για πρώτη φορα νιώθω ολοκλήρωση έναντι κενού.

Χαρά έναντι θλίψης.

 

Μια βροχερή μέρα σαν και αυτή.

Αντικρύζοντας το τζάμι.

Συνειδητοποιώ την ευτυχία μου

Και την καταγράφω ώστε να θυμάμαι

ότι κάποτε υπήρξε.

 

Μια βροχερή μέρα

σαν και αυτή.

 

Άτιτλο, 17120ΠΑΡ

Ότι γράφω

Προσελκύει κοινό θλιβερό.

Το έργο μου

ωσάν να είναι πεζό

θαυμάζεται από ελαφριές συνειδήσεις.

Ενδεικτικό της φτώχειας των νοημάτων που προσφερω!

Αναριγισματα στα χαμηλά  18420 :

Οι αισθήσεις μου μιλούν

Πάντα μου μιλούσαν.

Μου έλεγαν κωδικοποιημένα

Τις απαντήσεις όλων των στοχασμών

Που το πνεύμα μου ακόμη διερευνά.

Αλλά εγώ δεν τις άκουγα

Αδιαφορουσα

Τις καταπιεζα

Η δεν τους έδινα βαρύτητα

Έχουν ωστόσο αργήσει να μου ξαναμιλήσουν.

Μάλλον έδωσαν το μήνυμα τους.

Το μήνυμα

Που σφραγίστηκε

Σαν ανάμνηση

Στην μνήμη του σώματος μου.