Το ημερολόγιο μιας διχασμένης
Je n'ai plus ressenti ton amour.
Tu n'as plus besoin de moi. Me voir, partager des moments avec moi.
Tout autour de moi, il me rappelle de toi. Ma maison, mon billard.
Il me rappelle les bons moments que nous avons partagés.
Toi, tu penseras aux mauvais moments. Et tu es mangé par eux.
Je m'habituais progressivement à ne pas t'avoir dans ma vie le dernier temps.
Maintenant je vais souffrir un peu plus, mais j'y suis habitué, non?!
Au début de notre relation, je ne m'empêcherai pas te dire à quel point nous sommes différents. Notre vie, notre façon de gérer notre style de vie. Tu me disais pourquoi cherche-tu quelqu'un comme toi? C'est nos differences qu'ils font notre relation intéressante. Nos différences peuvent être résolues par la discussion. Nous pouvons échanger et trouver l'équilibre en harmonie avec nos différences. Je te croyais. Tu n'y crois plus!
Tu as dis que je suis plus forte que tu pensais. J'ai juste l'habitude de survivre à la douleur. De la douleur aux multiples facettes et pas nécessairement aimante. Je souffre chaque jour! Avec toi, j'ai moins souffert.
T'as pas parlé bcp. Encore une fois, je parlais pour toi. Tu étais assez d'accord. Pour encore une fois je voulais que tu ne sois pas d'accord. Comme avant. Mais ce n'etait pas le cas cette fois. La dernière fois. Je te proposer de se separer et pour la premiere fois tu etais d'accord. Enfin , tu es toujours d'accord. Je réussi de convaincre. Pour la colocation...Notre relation... Mes pensées... Tu es parfois naïf peut-etre. Tu es devenu comme moi un peu. Et je le trouve terrifiant. Je vois moi-même à toi. Mais je vois de choses répulsif.
Je parlais trop ce soir. Je parlais , je parlais pour que nous nous sentions mieux. Tu n'as pas parlé du tout. Tu pleurais et tu m'as dit à ton manière au revoir.
Tu as une sensibilité bien cachée. Bien protégé. Tu ne l'exprime pas. C'est ce que j'ai vu et c'est une des raisons pour lesquelles je t'aime. Une sensibilité qui n'est pas donnée à tout le monde dans nos vies modernes. Parfois, tu le laisse montrer. Très rarement. Et tu deviens très belle. Je suis triste de ne pas avoir autant vu cette sensibilité. Tu es trop occupé pour le libérer et à le laisser ressentir.
Le fait que je te rappelle ton frère est parfois répugnant pour toi. Et c'est parce que cela évoque des souvenirs traumatisants. Mais c'est quelque chose à penser. Si l'existence de ton frère est si répugnante, pourquoi as-tu choisi d'être avec moi en premier lieu? C'était évident dès le départ j'imagine. Parfois, nous choisissons de souffrir. Nous essayons de souffrir de la même manière que nous avons souffert dans le passé. Mais nous avons peur de donner une nouvelle forme à cette souffrance. Cette souffrance. On doit la transformer et de surpasser nos souvenirs destructeurs. Il faut se réconcilier avec tes traumatismes du passé si tu veut avancer.
Je pensais à notre vie commune avec bcp d'enthousiasme. Jusqu'à aujourd'hui! Je pensais que nous pouvons vraiment le faire marcher et être heureux. Toi en faisant du vélo. Moi, en t'aidant à faire du vélo. Dans le magasin. Le deux. Collaborer. Moi, m'occuper de nos pots. De nos plantes. De notre maison. De jouer de la musique. Toi en orgue. Moi au piano. Danser. Jouer échecs . Soyez à côté du feu et profitez simplement du moment. Écouter de la bonne musique. Faire des promenades sur la rivière. Mangez des croissants et du café le matin. Faire du footing . Promenez-nous ensemble. Faire des sorties. Je ne sais pas comment nous pourrions faire tout cela sans vivre ensemble.
Je ne te dis plus tout ça. Ça ne vaut pas la peine. Je ne vais pas te convaincre. Tu n'es plus convaincu qu'il peut marcher. Je prends mon enthousiasme et mon amour et je me cache.
J'espère que tu ne sois pas si fort. Que tu plieras. Mais je sais profondément que tu es fort. J'ai pris la décision pour nous et tu la suivra , je suis sûre . Pour cette raison, je suis triste. Pour cette raison, tu as été aussi bouleversé quand tu m'as donné le dernier bisou. Tu savais qu'il était notre dernier.
Le panache et le Lagny sont tous chargés négativement. Tristes souvenirs. Dans leur environnement, étant avec toi, je me sens triste. Je ne sais pas si je peux survivre à la charge émotionnelle qui s'entoure ces endroits au cas où nous nous réunirions.
Et non . Je ne suis pas courageux. Plus maintenant . Nous avons quitté . Ce n'est pas du courage ça. Tu etais déjà parti et je facilitais la situation. Mais nous avons quand même eu le courage de mettre fin à notre relation tout en étant toujours amoureux. Ça oui! Nous voulions souffrir en étant seuls et pas ensemble.
Tu as dit l'autre fois que tu es toujours amoureux de moi et que tu admire mon honnêteté. Est-ce que c'est ça? Tout ce que tu aimes c'est ça? Tu l'as répété aujourd'hui. Mais qu'y a-t-il d'autre? Tu ne m'admire plus. Tu trouve ma vie unitule . Sans aucun but. C'est voit.
C'est clair. C'est la fin. Tu dis que tu ne vois plus comment tu pourrai me mettre dans ta vie. Peut-être moi aussi. Je voulais essayer quand même. Tu n'as de toute façon plus de temps à perdre. C'est maintenant ou jamais le lancement de ton projet. Tu as pris la décision. Tu préférais sacrifier notre amour après cette analyse théorique que tu as faite sur notre incompatibilité.
Ce sera difficile au début. Tu voudra peut-être d'avoir mes nouvelles. Je vais te dire que si tu ne veux pas que nous soyons plus ensemble, n'envoye plus. On s' enverra plus alors. Parce que tu le trouve difficile que nous sommes ensemble. Au moins pour le moment. Pendant 3 mois, 4, 6. Jamais?!
Une fois que nous nous y habituons, ça va passer. Nous serons heureux de notre nouvelle vie. Nous serons changés. On ne voudra plus le retour au passé très chargé émotionnellement . Est-ce fini.
Au début, je faisais ma vie, organisais ma vie et tu ne faisais pas partie de ma vie. Tu m'as appelé individualiste. On a fait beaucoup de discussions sur ça , et je te dis que t'avais raison. J'ai compris à quel point c'est décourageant d'être avec quelqu'un qui ne veut pas partager sa vie avec lui , mais il lui dit quand même "je t'aime " ! J'ai bien compris ce moment. Mais maintenant je comprends encore plus. C'est dévastateur. Cela tue progressivement la motivation à investir. On s'est laissé emporter par le courant enfin.
Tu ne veux plus être avec quelqu'un qu'il ne te comprend toujours pas. T'as besoin te sentir en sécurité. Comme chez toi. Avec une communication naturelle, non forcé. J'ai le même besoin aussi parfois. Je te comprends.
Je ne veux pas étouffer mes sentiments pour bien survivre. Mon amour. La beauté de notre relation. Je serais en deuil mais je me promets que je ne me protégerai pas , même si c'est dur. Je pleurerai comme il se doit et non en me défendant. Je ne vais pas dégrader tout ce que nous avons vécu. Ce seront de jolis souvenirs d'amour. Tu sera toujours dans mon coeur.
En ecoutant de la musique tendre, je me rends compte que je ne suis plus ton bébé. Est-ce difficile. Mais même si nous étions ensemble en écoutant la même musique, ce serait triste pour moi toujours. Ce serait triste parce que tu n'es plus là. Dans les moments que nous partageons. Je ne suis plus dans ta tête. Notre amour nous a échappé. Il commençait à pâlir. Mais ne jette pas la pierre sur moi bébé. J'ai toujours voulu essayer.
Fidèlement la tienne pour la vie
Ton bebecko
6-4-21
Όνειρα = επιθυμίες;!
Ημουν εγω η Μυρα και η Κατ . Εγω κάποια στιγμη έπιασα τα αρχιδια της Κατ. Λογω της παρουσίας της Μυρας, τα επιανα διακριτικά κατω απο τη φουστα της ενώ εκείνη δίδασκε. Κάποια στιγμή μου πιανει τα χέρια που ήταν ακίνητα και πιέζει τα αρχιδια ενω στη συνέχεια κουνουσε τα χερια μου μπρος πίσω. Τα χέρια μου που ήταν ακόμη στα αρχιδια της. Μου είπε καποια στιγμή "ναι , έχω αρχιδια! το αγόρι μου δεν εχει θέμα ". Μετα τη σεξουαλικής φύσεως μαλαξη, υγρανθηκα. Εκείνη συνέχιζε να μιλαει στη Μυρα. Οντας υγρη, εβαλα και εγω το χερι μου κατω απο τη φούστα μου.Η Μυρα ήταν ανάμεσα μας. Καθώς ήθελα να τελειώσω, σταματησα να ειμαι διακριτική. Με είδε λοιπόν η Μυρα και με ρωτησε γιατι πιανω το πιπι μου.Βγαζω κατοπιν το χέρι απο τη φούστα και της απαντω ταυτόχρονα με τη Κατι οτι ήθελα να πιάσω τον αφαλό μου απο φοβο ότι θα το διηγηθει στη μητερα της οπως κατα συνηθεια. Μετά πιάσαμε τη κουβέντα με τη Κατ και θελαμε να ολοκληρώσουμε αλλα δεν τα καταφεραμε τελικά. Οταν αργότερα είδαμε τη Βερόνικα, τις αναγιηθηκαμε τα πάντα. Τις ειπαμε οτι η μια καυλωσε με την αλλη αλλα η μικρή μας διέκοψε και δεν καταφεραμε να ολοκληρώσουμε. Μας ρωτησε στη συνεχεια τη ειπαμε στη μικρη. Ολα πολυ φυσιολογικά. Στη συνέχεια η μια ρωτουσε την αλλη : καυλωσες ετσι δεν είναι; Κρίμα που δεν τελειώσαμε. Και οι δυο με αγόρια...
17121
Το επετειακό
Κλείνω τα μάτια. Ονειρεύομαι. Φεύγω σε κόσμους μαγικούς. Ολα είναι σαγηνευτικά. Περιπετειώδεις. Η ομορφιά βρίσκεται παντού. Ακομη και εαν υπάρχουν κίνδυνοι. Νιωθώ ζωντανή. Νιώθω ευτυχισμένη. Δημιουργώ τη ζωή μου. Την σκηνοθετώ. Βάζω όσο μυστηρια και περιπέτειες επιθυμώ. Βιώνω προγραμματισμένους κινδύνους. Κλείνω τα μάτια. Ονειρεύομαι. Ονειρεύομαι ξύπνια και ξεχνώ. Ξεχνώ ποσο με πληγώνει ο κόσμος που βρίσκομαι. Ολα γυρω μου πεθαμένα. Βρωμάει θάνατος. Ψάχνω ανέλπιδα την χαμένη ζωή. Ολα γύρω μου άσχημα. Κάθε μέρα μου πενθιμη . Βρωμάει θάνατος. Κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι. Ονειρεύομαι ξύπνια. Στα όνειρα μου βλέπω να ξυπνώ με ολόγυρα τη φυση. Με βλέπω να βγαίνω απο το σπίτι απο πέτρες ολόγυμνη και να ανατρέχω στο ποτάμι για το πρωινο μου μπάνιο. Βλέπω τη μέρα να κυλά ήσυχα. Αργά. Ομορφα . Ώσπου ξυπνώ. Και αντικρύζω τοιχους. Καμία πορτα δεν ανοιγεται μπροστά μου. Νιωθω παγιδευμενη. Χρειαζεται το περασμα τριων οροφων γα να αγγιξω το μπετον. Η αποσταση απο τη γη μου προκαλει ψυχολογικα προβληματα. Ξυπνω και επιθυμω να ξανακλεισω τα ματια. Να πεσω στο μαλακο κρεβατι που υποβοηθα τα ονειρα μου. Καταντα το μονο αγαπητο πραγμα ...αυτο το κρεβατι...
17.7.20.
Εγώ εσύ και αυτός ή εσύ εγώ και αυτή
Το περίμενα. Το ήξερα πριν σας γνωρίσω. Μοιραία η γνωριμία. Ο ένας έρωτας έφερε τον άλλον. Το ήξερα. Σας έφερα κοντά όμως όπως και να έχει. Μοιραίο. Στενάχωρο για μένα. Στενάχωρο και για εσάς που έπρεπε να με προδωσωτε. Το ανέμενα. Το ήθελα. Αυτό επιδίωκα. Προχωρήστε . Αφεθείτε στο έρωτα σας. Αφήστε με ελεύθερη. Ξεχάστε με. Όπως συνήθως. Αμοιβαίο. Από την αρχή. Παραδοθειτε στο έρωτα χωρίς ενδοιασμούς. Είσαι φίλη μου. Σε αγαπώ και προσδοκώ την ευτυχία σου. Είσαι ο εραστής μου. Σε αγαπώ και προσδοκώ την ευτυχία σου. Ξέρω ότι δεν κατάφερα να στη δώσω. Αλλά σου βρήκα άξιο ταίρι. Κάθε φορά με ρώταγες για εκείνη. Και εκείνη ανέφερε ποσό αξιαγάπητος είσαι. Αμοιβαίος. Έρωτας από την αρχή. Δεν θέλησα να τον σταματήσω. Θέλησα να τον αναπτύξω. Σας βοήθησα. Σας βοήθησα να έρθετε ακόμη πιο κοντά και να δένεστε ακόμα πιο σθεναρά. Σας αγαπώ. Δεν σας κρατάω κακία. Κουβαλούσα πάντα τη καλύτερη μου φίλη. Πάντα τον εραστή μου. Δεν σας κατηγορώ που απολαμβάνετε ο ένας τη παρέα του άλλου περισσότερο απο τη δική μου. Είμαι έτοιμη για το τέλος. Σταματά να με αγκαλιάζεις. Σταματά να με φιλάς. Δεν σας κρατώ κακία. Σας αγαπώ. Που ξαναδωσατε πίσω κατί που κρυφά επιθυμούσα. Μια ελευθερία έναντι μια μικρής στεναχώριας. Αντίο!
16-1-19
Η μούσα των ηδονών:
Όσο πάει πείθω όλο και περισσότερο τον ευατό μου. Αυτή η εξόρμηση βοήθησε πολύ. Πείθω τον ευατό μου. Πείθω τους γύρω μου και αργότερα εγκαταλείπω. Τη πρώτη την είδα στη συναυλία. Είχε εμφάνιση πολύ ιδιαίτερη. Φορούσε ένα τουρμπάνι που κάλυπτε τα καστανά μαλλιά της. Είχε μάτια γαλανά και ρούχα που αναδείκνυαν το καλαίσθητο σώμα της. Ανέμελη μάγευε τα πλήθη με το χορό της. Ο χορός της ήταν ανάλαφρος. Όπως και τα ρούχα της. Δεν άφηνε και πολλά στη φαντασία. Ήταν σαν μια όμορφη νύμφη. Τα χείλη της ήταν κόκκινα και σε καλούσαν να τους κάνεις έρωτα. Το σώμα της όλο, σε καλούσε για έρωτα. Πλησίασε κοντά μου. Αιφνιδιάστηκα και απήντησα στο ερωτικό της κάλεσμα με μειδίαμα. Θόλωσα και την κοίταξα με ψυχρότητα. Σίγουρα δεν το ανέμενε. Συνήθως δεν υπάρχει μια τέτοια ανταπόκριση. Ξαφνιάστηκε και χάθηκε φοβισμένη στο πλήθος. Την αντίκρισα ξανά την επόμενη. Με διαφορετικό μαντήλι. Εμφανίστηκε μπροστά μου σαν αρχαιοελληνική θεά με ανατολίτικο τουρμπάνι. Κάθισε. Σκεφτόμουν όλο το βράδυ να γλύφω με αυτοεγκατάλειψη το τρυφερό δροσερό μουνάκι της. Το σώμα της μαρτυρούσε τη φρεσκάδα του νόστιμου τριανταφύλλου της. Το σκεφτόμουν , το σκεφτόμουν. Και με σκλάβωνε η σκέψη. Δίστασα . Όπως κάθε φορά. Δίστασα να ενεργήσω. Καθώς την αντικρισα την επομενη μερα, αποφασισα να της μαρτυρησω βλεμματικά τη παρουσια μου. Την κοιταξα αποφασιστικά αυτή τη φορα. Ανταποκριθηκε. Με βλέμμα σταθερό και όχι τσαχπινικο οπως αλλοτε. Και απο τοτε δεν μου ανταπέδωσε κανένα βλέμμα. Αρχισα τοτε να αμφιβαλλω. Αρχισα να γιειωνω τον ερωτικο μου πόθο. Να τον μηδενιζω. Ωσπου την αντικρυσα το βράδυ. Στη επομενη συναυλία. Έπαιζε εμπαχτικά με όλους και όλες. Ολοι και όλες σαν υποχείρια θαμπωνοταν απο τη γοητευτικοτητα της. Καποια στιγμη, έμεινε μόνο με τα απαραιτητα και αυτό για να μη κατηγορηθεί για προσβολή δημόσιας αιδούς. Με ένα μπλούζακι που φανέρωνε το στητό της μυτερό στηθάκι της και με ένα ψιλοκάβαλο μαγιο. Η συναυλια , μολονότι ωραια, δεν κατάφερει να με κρατήσει. Την κοιτούσα με λαγνία τρομερή. Ήθελα να σφίξω το τρομερό της κωλαράκι, να το ταράξω. Να το ταρακουνάω όσο εκέινη με κοιτά φλογερα απο ηδονή. Δεν θέλω να μου δωσει τίποτα. Θελω ανιδιοτελως να της προσφερω ηδονή. Η επιθυμια με καιει. Τη βλεπω καθαρά σαρκικά. Δεν με ανησυχούσε καμία σκέψη. Δεν θα ήθελα να ξέρω τίποτα για αυτή. Ουτε καν το όνομα της . Φοβουμουν ότι όλο αυτό θα έβαζε τέλος στη φαντασίωση μου. Την έβλεπα σαν κομμάτι κρεας. Πράγμα που σιχαινόμουν. Σιχαινόμουν ανελέητα τον ευατο μου και καυλωνα όλο και περισσότερο με αυτή τη σκεψη. Ηταν το αντικείμνενο του ποθου μου, εξιδανικευμενο. Δεν ήθελα να έχει λόγο σε όλο αυτό. Θα ήθελα απλά να παραδοθεί στην απολαυση. Οι σκέψεις μου με φόβισαν. Δεν μπορουσα να τις σφραγίσω. Οσο περνουσε η βραδιά, ανακαλυπτα όλο και περισσοτερο, οτι η επιθυμια δεν θα παρει μορφη, και ετσι άρχισα να την απομυθοποιώ ώσπου την ξέχασα. Ο ποθος μου πέρασε. Συνειδητοποίησα μια ρηχότητα. Ενα επιτηδευμένο σεξαπιλ. Και εγκατέλειψα. Έκτοτε περνούσε απο μπροστα μου και σκέψη δεν περνουσε απο το μυαλό μου.Η σκέψη της ερχόταν, παρερχόταν. Είχα και περισπασμούς ωστόσο ικανούς να με κάνουν να ξεχάσω. Υπήρχε ακόμη μια κοπέλα. Η και δυο. Το βλέμμα μου δεν την άγγιξε ώς τη τελευταια μέρα. Τοτε την ξαναειδα. Και η φαντασία ενεργοποιήθηκε για μια φορά ακόμη. Μου εβγαλε κατι ανθρωπινο. Διαβασα ένα αίσθημα ανικανοποίητου, μια ματαιοδοξία. Μια λύπη. Μια διάθεση αυτοκτονική. Η ομορφία της παρέμενε αναλλοίωτη. Τοτε, την αγάπησα. Αγάπησα τη λύπη της. Αγάπησα το ανθρωπινο στοιχείο μεσα της. Την μοναξια της. Και ήθελα να την κανω δικη μου!
18-8-19
Το χασμα μεταξυ της ίδιας γενιάς
Οταν εκφραζεις τις γαμημενες σκεψεις σε ανθρωπους που νομιζεις οτι θα καταλαβουν εστω και το ελαχιστο απο αυτο που εκφραζεις. Ανθρωπους που πιστευεις οτι θα καταλαβουν το μηνυμα που προσπαθεις να περασεις μεσα απο αυτη τη σκεψη. Απο ανθρωπους που λες τα μισα , και περιμενεις απο αυτους με καποιο τροπο να ολοκληρωσουν την μορφη της ατελειωτης σκεψης σου. Με τροπο που δεν θα αλλοιωνει την ιδεα που ηθελες να εκφρασεις . Την μεγαλη κυρια ιδεα της σκεψης. Και εκει που περιμενεις οτι εχεις τετοιου ανθρωπους στη ζωη σου, που καταλαβαινουν το βαθος της σκεψης σου, ακομη και αν η εκφραση της ειναι ατελη, σου πετανε μια μπουρδα , μια κοινη λαικη κοινοτοπια. Μια εκφραση που αναπαραγεται μεταξυ της μαζας. Και καπως ετσι γειωνουν ολο το μεγαλειο της σκεψης σου και δεν οδηγουν τη σκεψη ενα βημα παραπερα. Δεν συνδραμουν στην πνευματικη σου εξελιξη. Γειωνουν την πνευματικη σου εκφραση και την ισοπεδωνουν σε τετοιο βαθμο, που απογοητευεσαι και δεν θελεις να επαναλαβεις κατι τετοιο. Η γειωση ειναι τοσο ολοκληρωτικη. Απαρνεισαι τη σκεψη οταν συνευρισκεσαι μαζι τους . Σκοτωνουν τη σκεψη σου. Επομενως τη δολοφονεις προτου προλαβουν και τη σκοτωσουν ριχνοντας τη το φαρμακι αποβλακωσης.
Η σκεψη λοιπον. Ποια ηταν η σκεψη αραγε
5-12-18
Αρχές 18; Περι almodovar
Ο πρωτος του ερωτας η αλλιως το πρωτο του γαμησι. Η εμμονη του με το προσωπο που γαμηθηκε για πρωτη φορα τον οδηγησε στην φυλακη. Χωρις να ειναι υπαιτιος. Τα αγνα του συναισθηματα τα πληρωσε. Μετα απο χρονια αποφασιζει να παρει εκδικηση βγαινοντας απο τη φυλακη. Η εκδικηση του; Να της προσφερει το καλυτερο γαμησι που θα ειχε ποτε, με αποτελεσμα να μη μπορει, παρα να τον ερωτευτει. Και τα καταφερε! That is a fucking romantic movie! Almodovar!
Τι θα κανατε αν ησασταν ολοτελα ερωτευμενος-η με αυτον-αυτην που γαμηθηκατε ; Θα τον διεκδικουσατε. Αυτο εκανε και αυτος. Μια σειρα απο ατυχη συμβαντα ομως τον οδηγησαν στην φυλακη. Αυτη καταληξε με τον μπατσο που ηρθε να τη ‘’σωσει’’ απο τον ρομαντικα επικινδυνο εραστη της. Κλεινεται λοιπον στη φυλακη. Προετοιμαζει εκδικηση. Αλλα τι εκδικηση! Να της προσφερει το καλυτερο γαμησι της ζωης της. Να γινει ο καλυτερος εραστης με αποτελεσμα αυτη, να μη μπορει παρα να τον ερωτευτει. Βγαινει απο τη φυλακη. Τα συναισθηματα του μονο οργης δεν ειναι. Συνεχιζει να εχει εμμονη μαζι της. Φτιαχνει παλι τη ζωη του συμπεριλαμβοντας και αυτην μεσα σε αυτη. Ποτε του δεν ειχε συναισθηματα μισους και οργης . Ποτε δεν ονειρευοταν μια εκδικηση φονικη. Καποιοι εχουν γεννηθει για να σκοτωνουν. Οχι αυτος. Αφηνει πισω του και την ιστορια εκδικησης.. Δημιουργει μια φυσιολογικη ζωη και το μονο που επιδιωκει ειναι το προσωπο που αγαπα, να περιλαμβανεται σε αυτη . Χωρις να ζητα κατι παραπανω. Η κοπελα μαθαινει οτι τελικα αυτος κλειστηκε στη φυλακη λογω μιας παρεξηγησης. Ανακαλυπτει οτι αυτος ειχε παντοτε καλοπροαιρετα συναισθηματα. Οχι μονο για αυτη. Αλλα γενικοτερα. Αποφασιζει να περασει μια βραδια μαζι του. Τελικα τι λετε ; Τον ερωτευεται;
Το στίγμα μιας ύπαρξης
Καιρο είχα να γραψω! Αυτη τη φορα δεν θα γραψω για εσενα . Μολονοτι περνας αραια απο το μυαλο μου. Ουτε ο καλοκαιρινος ερωτας δεν μου περνα τοσο συχνα απο το μυαλο μου. Ο οποιος νομιζα και εξακολουθω να νομιζω οτι ηταν ο πρωτος μου ερωτας. Απλα αποτελει μια ομορφη εικονα στο πισω μερος του μυαλο μου, που αραια ξεβραζεται. Εσυ δεν αποτελουσες απλα μια εικονα, μια συντομη εμπειρια. Για αυτο ξεβραζεσαι πιο συχνα απο το υποσυνειδητο μου. Ειχα αποφασισει να μη ξαναδιαβαζω ολα αυτα που ειχα γραψει για σενα. Αλλα ειναι ακριβως απο πανω και καθε φορα που γραφω κατι, μπαινω στο πειρασμο να διαβάσω και τα προηγούμενα. Και ετσι ξαναμπαινεις παλι στο μυαλο μου. Κατακλυζεται η σκεψη μου και η καρδια μου με αναμνησεις. Και εκει που ξεκινω να γραφω για κατι διαφορετικο απο σενα, καταληγω να γραφω παλι για σενα. Κατι διαφορετικο καθε φορα. Νομιζα οτι σε ειχα ξεχασει. Ειναι τελικα πολυς καιρος για μενα τεσσερις μηνες. Αν σε ζουσα λιγοτερο και ειχαμε μοιραστει λιγοτερα πραγματα, ισως ηταν πιο ευκολο να σε βγαλω εντελως απο το μυαλο μου. Αλλα βλεπεις, κατι θα υπαρξει το οποιο θα σε ξαναφερει ξανα στο μυαλο μου. Δεν χαθηκες δυστυχως εντελως απο το παρον μου. Κατι που το κανει αδυνατο για μενα να σε ξεπερασω σαν υπαρξη. Παω να δω ταινια και βλεπω στη λιστα το ονομα σου. Και ολο και κατι θα σκεφτω για σενα. Βεβαια, οπως παντα, θα δικαιολογησω το γεγονος της εμμεσης υπαρξης σου, στη ζωη μου. Ειμαι στο Παρισι. Νιωθω μοναξια. Στερουμαι κοινωνικων αλληλεπιδρασεων. Δεν εχω φιλους. Ουτε απλα περιστασιακους, επιφανειακους. Το χειροτερο ειναι, οτι ακομη και οι φιλοι μου που ερχονται απο ελλαδα- καποιους απο αυτους συνηθιζα να τους αποκαλω και κοντινους μου φιλους- με κανουν να νιωθω περισσοτερη μοναξια. Επομενως δεν ειναι το οτι ειμαι ξενιτεμενη. Δεν εχω ουτε εδω,ουτε στο τοπο μου φιλους! Εσενα θα αποκαλουσα αληθινο μου φιλο. Φιλο ναι. Οχι γκομενο. Ποτε δεν σε εβλεπα ερωτικα. Και ουτε και τωρα σε σκεφτομαι ετσι. Σε σκεφτομαι σαν εναν ανθρωπο που ανακαλυψε και αποδεχοταν τον αληθινο μου ευατο σε καθε του οψη. Ναι Κ.. Εσυ ησουν αληθινος φιλος. Περναγαμε ομορφα, δεν σε βαριομουν ποτε, καναμε ομορφες συζητησεις, ανοιγομασταν, εκμυστηρευαμε μυστικα, νιωθαμε υπερβολικα οικεια, μοιραζομασταν τη βαρεμαρα μας, αγαπαγαμε την κοινη σιωπη. Ολα ηταν τελεια. Ησουν ο κολλητος μου. Και εδω προκυπτει το θεμα. Καπως ετσι ανακαλυψα το προβλημα. Ειμαι κτητικη. Παντα ημουν . Απο το δημοτικο. Δεν μου αρεσει να μοιραζομαι ανθρωπους που με κανουν να νιωθω μοναδικη και αντιλαμβανοντε την αξια μου σαν ανθρωπο. Με αλλους φιλους μου δεν εχω κτητικοτητα, γιατι ξερω οτι και να τους χασω δεν θα με πειραξει τοσο. Για αυτο και τωρα που ξενιτευτηκα, κανενας δεν μου λυπει πραγματικα. Ουτε αναπολω κανεναν τους. Τους βαριομουν αφορητα ολους. Μονο για τη καλοπεραση ηταν καλοι. Ουτε καν οι γονεις μου δεν μου λυπουν, επειδη ουτε αυτοι αντιλαμβανονται σε μεγαλο βαθμο τη προσωπικοτητα μου. Επειδη ειναι φοβερα διαφορετικοι. Οπως και ολοι οι υπολοιποι. Και ετσι καταληγουμε στο οτι μου λειπεις μονο εσυ εδω στο Παρισι για τους παραπανω λογους. Τωρα μπορεις να καταλαβεις ποσο σημαντικη ηταν η υπαρξη σου στη ζωη μου. Δεν ηθελα να σε χασω γιατι αυτο που βρηκα σε εσενα ηταν πρωτογνωρο. Εναν αληθινο φιλο. Αυτο το ειχα αντιληφθει απο τη πρωτη στιγμη. Δεν ηθελα να σε αφησω. Καταλαβα οτι τα κινητρα σου δεν ηταν φιλικα. Δεν με πειραξε. Ηθελα χρονο να με γνωρισεις! Ένας τροπος να τον κερδισω ηταν να γινω κοπελα σου. Ηξερα οτι αν μου δωσεις χρονο να με γνωρισεις, θα σε κερδισω σαν προσωπικοτητα. Και ετσι εγινε. Αλλα δεν ηξερα οτι καπως ετσι θα γινομουν η ιδια θυμα της ‘’παγιδας΄΄μου. Σε κερδισα, με κερδισες και στο τελος χασαμε και οι δυο. Κακή επιλογη. Ειμαι κτητικη οπως σου ειπα. Δεν ηθελα να σε εχει καμια αλλη. Ηξερα οτι αν το αφησω σε φιλικο επίπεδο, τοτε θα ερχοσουν κοντα με καποια αλλη. Πιο κοντα απο οτι θα ησουν με μενα . Τη φιλη σου. Οπως θα ηταν φυσιολογικο, θα με εβαζες σε δευτερη μοιρα. Τα αισθηματα καποιας αλλης θα ηταν πιο σημαντικα απο τα δικα μου. Ενδεχομενως θα ημουν η τριτη υπαρξη στη ζωη σου. Δεν θα το αντεχα. Σε ηθελα δικο μου. Σκεφτομαι να σου στειλω για να σου εκφρασω τις σκεψεις, που μονο εσυ μπορουσες να καταλαβεις, παντα. Θα καταλαβαινες. Ειμαι σιγουρη. Και αυτο μου αρεσει σε σενα. Με καταλαβαινες απολυτα. Αλλα δεν σου στελνω. Δεν θελω να μαθω τα νεα σου. Ξερω οτι αμα τα μαθω θα ειμαι δυστυχισμενη. Μολονοτι μπορει να περνω πολυ καλυτερα εδω περα στο Παρισι .Αυτα.
Σε ενα μηνα εχουμε επετειο. Τοτε γνωριστηκαμε.
Απο οταν ημασταν μαζι ειχα καταλαβει ποσο δεν με καλυπτουν οι σημερινοι μου φιλοι. Καλυπτουν ελαχιστες αναγκες μου. Παντα το ηξερα. Αλλα εσυ με εκανες να το συνειδητοποιησω και εν συνεχεια να τους παραμελησω. Αφορμη εψαχνα να τους βγαλω απο τη καθημερινοτητα μου. Μου εδωσες κινητρο να τους παραμελησω. Παντα ηθελα να εξαφανιστω απο αυτους γιατι επληττα και εσυ ησουν μια καλη αφορμη. Τα εριχναν πανω σου.
6-12-17
Υπο την επηρρεια, μέρος δεύτερο
Οχι . Αυτή τη φορά δεν θα γράψω περι Κ. Θα γραψω για χόρτο. Ναι για χόρτο. Χθες καθόμουν στη παραλία με τη κολλητή μου. Το βράδυ. Τα ειχα σκεφτει ολα απο πριν πως ηθελαν να γινουν. Της ειχα πει παμε για βραδυνο. Ακολουθησε. Τα σχεδια μου ομως χαλασαν. Πρωτη φορά η παραλια ειχε τοσο κοσμο βραδυ. Ισως λογω της υπερβολικηςς ζεστης εκεινη τη μερα. Παρολα αυτα, μονο εμεις βουτηξαμε. Οι αλλοι απλα αραζαν. Καποια στιγμη ηρθε και μια οικογενεια. Τα σχεδια μου καραχαλασαν. Οχι απλως υπηρχε κοσμος, αλλα δεν θα μπορουσα να κανω και το χορτο μου. Ειχα να κανω καιρο. Μετα τον τελευταιο αλβανο που ορκιστηκα να μη ξανακανω. Ναι . Αυτη τη τραυματικη-ιδιαιτερη εμπειρια που εχω περιγραψει παραπανω και ποτε δεν ολοκληρωσα. Και ουτε προκειται. Επακολουθει νεα εμπειρια. Παρα την ολη αρνητικη φαση λοιπιον, λογω της απογνωσης μου να κανω μπαφο προτου βουτηξω, κανω δυο τζουρες. Δεν με πιανει τιποτα. Μαλλον. Μπαινω στη θαλασσα και ηταν μια μαγεία .Σε καθε κουνημα των χεριων, καθως και το δαχτυλων , δημιουργουσα φωτεινες μπουρμπουληθρες. Ηταν σαν να υπαρχουν δυο ουρανοι. Ενας ουρανος απο πανω μας, και ενας στο μαυρο φοντο της θαλασσας με τις μπουρμπουληθρες που δημιουργουσαμε, οι οποιες προφανως εμοιαζαν με αστερια. Δεν ειχαν ομως πεπερασμενο χρονο ζωης. Κουνιουντουσαν λιγο τα αστερια της θαλασσσης-αναλογα με το ρυθμο που κουνουσαμε τα χερια μας- και μετα εσβηναν. Ηταν μια σκετη μαγεια. Οσο πιο γρηγορα κινουσαμε χερια-δαχτυλα, τοσο πιο πολλα γινοντουσαν τα αστερια της θαλασσης και τοσο πιο γρηγορα κουνιουντουσαν. Τα αστερια αυτα μας διναν τη δυνατοτητα να δημιουργουμε μαγικες οπτικες αναπαραστασεις. Καποια στιγμη, εχοντας καποιο τραγουδι στο μυαλο μας, δημιουργουσαμε κινησεις αναλογικες με το ρυθμο στο μυαλο μας. Και τοτε υπηρχε μια μαγευτικη αρμονια μεταξυ των αστεριων. Τελος παντων . Πολυ εμεινα σε αυτο. Νομιζα οτι το εβλεπα μονο εγω αλλα τελικα οχι. Το αποδωσα στο μπαφο. Αλλα οχι . Το εβλεπε και η φιλη μου που δεν ειχε κανει. Βεβαια αναρωτιοταν πως το παρατηρησα. Με αποκαλεσε παρατηρητικη. Αλλα ισως αυτο ηταν το αποτελεσμα του μπαφου. Οτι οξυνονται καθε φορα, αισθησεις που θες. Οραση , οπτικη, ακοη, οτιδηποτε! Τελοσπαντων ξεφυγαμε. Οπως βλεπεις γραφω γρηγορα και προχειρα. Χωρις τονους χωρις κεφαλαια και ενδεχομενως χωρις συνταξη. Υπαρχει λογος. Οπως ελεγε και ο γκαιτε, τον οποιο τωρα διαβαζω, οταν σου ερχεται κατι φανταστικο στο μυαλο, μια σκεψη, κατι, και θελεις γρηγορα να το αποδώσεις στο χαρτι για να μη σου φυγει η διαυγεια, τοτε τα παντα μπορουν να λειτουργησουν σαν ανασταλτικοι παραγοντες και να το ξεχασεις. Μεχρι και ο θορυβος που κανει η πενα οταν τη βουτας μεστο δοχειο για μελανι. Ετσι και εγω. Γραφω γρηγορα για να μη ξεχασω ολες αυτες τις ωραιες σκεψεις που ειχα χθες. Καλυτερο βεβαια θα ηταν να τις γραψω χθες. Υπο την επηρεια. Θα ηταν πιο αυθεντικες. Αλλα αδυνατουσα. Ημουν υπο τη επηρρεια πραγματι. Ας αφησουμε αυτη τη παρεκδρομη πισω μας. Λοιπον. Βγαινουμε απο τη παραλια, και ειπα να συνεχισω το μονοφυλλο τσιγγαρο (θα το εκανα μονη μου και δεν ηθελα να ηταν μεγαλο). Το συνεχιζω λοιπον. Κανω κανω. Δεν νιωθω. Για καποιο λογο , ισως απο αμυνα, δεν κατεβαζα καθε τζουρα. Απο ολο το τσιγαρο , γυρω στις τρεις τζουρες κατεβασα κατεβασα. Η πιο γερη ηταν η τελευταια. Απλα με χτυπησε μπαμ. Ηταν σαν να εγινε ακριβως αυτο που περιγραφουμε με τα χερια. Η κινηση που κανουμε οταν κατι μας χτυπαει μπαμ στο κεφαλι. Το χερι που χτυπουμε καθετα στο κεφαλι μας σαν να κοβουμε το κεφαλι μας στη μεση. Κατι τετοιο εγινε. Ενιωσα τη τελευταια τζουρα να με χτυπα κατευθειαν στο εγκεφαλο. Προσπαθουσα να δω για πολλη ωρα την επιδραση. Παλι καλα η φιλη μου δεν μιλαγε καθολου. Σαν να ειχε συνεργαστει μαζι μου. Σαν να ηταν ο συνεργατης μου σε αυτο που ετοιμαζα. Ενιωθα σαν να ημουν επιστημονας που θελει να διακρινει τη επιδραση μιας ουσιας. Που θελει να δει τα αποτελεσματα με τη βοηθεια του συνεργατη του. Η φιλη μου λοιπον ηταν ο σιωπηλος συνεργατης μου. Εγω λοιπον ξαπλωμενη σαν ασθενης-καθως ειχα και αυτο το ρολο λογω της καταποσης της ουσιας- αρχιζα να εντοπιζω τις παρενεργειες. Με ανοιχτα τα ματια και κοιταζοντας τον μαυρο ουρανο δεν ειχα καμια. Περιμενα κατι αντιστοιχο με αυτο που λενε οτι βλεπεις παραισθησεις με ανοιχτα τα ματια. Οτι βλεπεις τα πραγματα γυρω σου με διαφορετικο τροπο. Καμια σχεση. Ολα γινονται οταν κλεινεις τα ματια. Η μαγεια γινεται στο μυαλο και οχι στο εξωτερικο περιβαλλον. Ο κοσμος που γινεται ομορφος ειναι οταν κλεινεις τα ματια. Τη τραγικη ειρωνεια. Ο κοσμος ομορφαινει οταν κλεινεις τα ματια σου. Χα. Τελοσπαντων . Το θεμα ειναι οτι εισαι εσυ και το μυαλο σου. Στη αρχη το σωμα μου και το μυαλο μου αντιδρουσε. Δεν ηθελε να αφησει την επήρρεια να με κατακλυσει. Ενδεχομενως απο αμυνα. Ομως στη συνεχεια παραδοθηκα. Ειπα ή τωρα ή ποτε. Οταν λεω αντιδρουσε εννοω οτι ηταν ετοιμο να λαβει δραση για να αντιμετωπισει την επηρεια , οπως να σηκωθει να ξερασει και λοιπα. Αλλα οχι . Τελικα –ξαναλεω – το πνευμα μου παραδοθηκε στα ναρκωτικα. Τι ελεγα? ..Α ναι. Κλεινω τα ματια μου λοιπον και απλα δε μπορω να περιγραψω με λεξεις τη μαγεια που εβλεπα. Πιο ομορφη και απο τη στιγμη που αναφερω παραπανω. Το ομορφο φαινομενο της φυσης με τις φυσαλιδες. Αξιζει να αναφερω ομως στο σημειο αυτο , οτι δεν λειτουργησα σαν σωστος επιστημονας. Δεν κατεγραψα χθες –την ημερα του ‘’εγληματος’’, τις παρατηρησεις. Με αποχη μιας μερας οσο να πεις, δεν ειναι οι ιδιες. Εχουν αλλοιωθει οι εντυπωσεις. Αλλα ας το αφησουμε αυτο. Συνεχιζω. Κλεινω λοιπον τα ματια μου και για αρχη αρχιζουν να μου οξυνονται συγκεκριμενες αισθησεις. Η ακοη για παραδειγμα. Αρχιζα να ακουω τι λεγαν οι γυρω μου. Οχι ολα πολυ καθαρα ομως. Ακουγα οτι η μια παρεα ελεγε ανουσια πραγματα και η αλλη ελεγε ουσιωδη, σε σημειο, να θελω να αραξω μαζι τους. Να αναφερω κατι ολιγον σεξιστικο –αν και ειναι γνωστο ποσο αντισεξιστρια ειμαι-θα το δικαιολογησω ομως το σεξιστικο σχόλιο παρακάτω. Η μια παρεα αποτελουντο μονο απο αγορια. Αυτην ηταν που ειχαν αναπτυξει ουσιωδη θεματα. Η αλλη ηταν αναμεικτη. Η σκεψη που εκανα τοτε καθως ημουν υπο τη επηρεια ηταν: “ γιατι παντα σε παρεες στις οποιες περιλαμβανονται κοριτσια ή αποτελουνται μονο απο δαυτα, ριχνεται παντα τοσο πολυ το επιπεδο της συζητησης;”. Κανουν μονο ανουσιες συζητησεις. Η πλειοψηφια . Και οχι δεν το νομιζω απολυτα σεξιστικο ή αντιπραγματικο . Ισχυει δυστυχως. Μιλώ για τη πλειοψηφια. Και μονο που το γραφω νιωθω τυψεις. Αλλα ισχυει ρε γαμωτο. Ομως υπαρχει και λογος που συμβαινει αυτο. Τα αγορια απο μικρα τα εχουν να μαθει να δειχνουν ενδιαφερον για πολλα και διαφορετικα θεματα ενω τα κοριτσια τα εχουν αναθρεψει απο μικρα να δειχνουν ενδιαφερον για κοινωνικα θεματα. Ετσι το εξηγω. Εκει το οφειλω. Για αυτο και δεν το θεωρω καθολου σεξιστικο αυτο που λεω. Καθως δεν τιθεται θεμα νοημοσυνης αλλα παραδοσης και ανατροφης. Και τωρα δα ειναι το σημειο που αρχιζω και επιτιθεμαι σε ολα τα στοιχεια της παραδοσης και κουλτουρας και εκδηλωνεταοι το ατελεσφορο μισος μου!! Αχ μισω και σιχαινομαι ρε γαμωτο. Ξαναεπιστρεφω στο πρωτευον θεμα. Η μαλλον οχι. Θα συνεχιζω να πραγματευομαι το παραπανω θεμα μιας και μου ηρθε και ενα παραδειγμα. Ειμαι μελος σε μια φιλοσοφικη ομαδα. Γιατι αυτη η ομαδα πρεπει να εχει δημιουργηθει απο αντρες? Γιατι οι γυναικες αυτης της ομαδας αποτελουν μικρη εως μηδαμινη μειοψηφια? Γιατι δεν ενδιαφερονται? Γιατι ολα τα ουσιωδη θεματα πραγματευομαι μονο απο αντρες? Η αντροκρατια συνεχιζει και υφισταται. Εμεις συνεχιζουμε και εθελοτυφλουμε. Τα νευρα μου. Μολις χρειαστηκα ενα κενο. Απλα ξαπλωσα πισω και επιασα το κεφαλι μου. Μηπως ειμαι ακομη απο τη επηρεια και τα συναισθηματα μου παρουσιαζονται οξυμενα; Γιατι αληθεια αυτη τη στιγμη εχω πολλα νευρα και απλα θελω να συνεχιζω αυτη τη συζητηση και οχι να γραψω για τα ναρκωτικα. Ειμαι σε σημειο να θελω να παρω τη κολλητη μου να της πως οτι θελω να μιλησουμε αργοτερα. Θα ανησυχησει. Και οταν καταλαβει γιατι ηθελα να της μιλησω θα παραξευνεθει σαν να ειναι κατι αφυσικο να με καιει –πραγμστικα- να θελω να μιλησω για κατι τετοιο. Μαλλον οντως η επηρεια δεν εχει περασει. Καλυτερα. Το μυαλό συνεχιζει και λειτουργει πολυ γρηγορα. Ετσι και τα χερια. Γραφουν με φοβερη ταχυτητα τις σκεψεις μου. Μηπως παλι ειναι το παθος να εκφραστω ολα αυτα που σκεφτομαι πολυ γρηγορα και δεν ειναι τα χθεσινα ναρκωτικα; Απλα κανω διαφορες παρεκβασεις για να ξεχασω το παραπανω θεμα που μου προκαλει νευρα οπως καταλαβαινετε. Πφφφ. Επανερχομαι. Ωχ κανει πολυ ζεστη. Δεν μπορω που δεν μπορω να βαλω τις σκεψεις σε μια σειρα, η ζεστη τα κανει πολυ χειροτερα. Βαριεμαι να γραφω. Και χθες αυτο το συναισθημα ενοιωθα, για αυτο ισως και οταν επιστρεψα δεν τα εγραψα. Απο βαρεμαρα. Ισως οχι επειδη δεν μπορουσα. Ναι βαριεμαι. Και χθες μου περασε μια σκεψη που πολυ θα ηθελα να ηταν αληθινη. Που περασε μια σκεψη οτι ωραιο θα ηταν η Μ. να ειναι αληθινη βοηθος μου στο εγχειρημα μου. Η εικονα που μου περασε απο το μυαλο ηταν η Μ. διπλα μου να καταγραφει στιγμαια ολα αυτα που θα τις διηγουμουν. Ολες τις επιδρασεις του ναρκωτικου. Ωραια θα ηταν. Επιστρεφω. Χθες λοιπον ,κλεινω τα ματια μου και παιρνουσαν πολλαπλες εικονες απο το μυαλο μου. Σαν τις παλιες τις καμερες που ειχαν μεσα τους πολλες εικονες και τις περνουσες μια μια πατωντας ενα κουμπι. Μονο που εγω δεν παταγα κουμπι. Ηταν να να ημουν εγω αυτη η καμερα. Σαν να υπαρχει μια παραληλη ροη εικονων συνεχομενη , και να σταματουσα καποια για λιγο για να τη διακρινω μονο οταν εγω το ηθελα . Το σταματημα αυτο συνοδευοταν και απο μια λαμψη φωτος. Η λαμψη φωτος επανερχοταν και οταν ακολουθουσε απο το εξωτερικο περιβαλλον καποιος θορυβος-κινηση αναγκαστικα συνοδευομενη και απο καποιον ηχο-πχ ενα περασμα αμαξιου- καθε τοτε εμφανιζοταν μια λαμψη. Οι εικονες ηταν πανεμορφες. Σαν πινακες ζωγραφικης. Ηθελα εκεινη τη στιγμη οντως να τις φωτογραφισω για να τις ζωγραφισω τη επομενη, γιατι ηταν πραγματικα εξωπραγματικές. Εικονες ολες πολυχρωμες, ζωντανες κινουμενες, διπλες (μια αποτυπωση δυο φορες με αλλα χρωματα) μισες(δυο εικονες σπασμενες, στην αρχη ηταν μια) κλπ. Ερχονταν και εξαφανιζοταν μαγικα. Το μυαλο μου τις ζωγραφιζε εκεινη την ωρα . Τη θεση τους, της επαιρναν αλλες. Περα απο τις σκεψεις και τους μηχανισμους του μυαλου υπο την επηρεια, προσπαθουσα να εντοπιζω και τη επιδραση στο σωμα. Ανακαλυψα οτι η καρδια μου κινονταν τοσο γρηγορα σαν να πεταλουδιζε . Πως δηλαδη μια πεταλουδα κινει γρηγορα τα φτερά της ; E καπως ετσι. Τοτε καταλαβα και τη φραση :“ η καρδια σου πεταλουδιζει οταν οταν εισαι ερωτευμενος’’.Απο ερωτα σιγουρα δεν το εχω νιωσει, αλλα χθες το ενιωσα. Εστω και απο ναρκωτικα. Στη συνεχεια ενιωθα τις λειτουργιες του εγκεφαλου. Ενιωθα το μυαλο μου να τρεχει πολυ γρηγορα. Η σκεψη σε μια εγρηγορση ενω το σωμα απαθες και ακινητο σαν νεκρο. Ημουν εξω απο το σωμα. Το μονο που καταλαβαινα και ενιωθα σε μεγαλο βαθμο ηταν ο εγκεφαλος μου. Η σκεψη μου. Το σωμα μου ηταν σαν να το παρατηρω σαν θεατης . Και τη σκεψη μου βεβαια. Ηταν σα να υπαρχω, εγω, ανασκελα πανω σε μια πετσετα. Και κατω μου να υπαρχει το πραγματικο μου εγω που να παρατηρει το εσωτερικο του εγκεφαλου μου και το παθητικο μου σωμα. Σε μια απολυτη μαυριλα. Σαν η ψυχη μου να ηταν κατω απο αυτο το πεθαμενο σωμα αλλα μεσα μου. Μεσα μου εννοω κολλημενο το πραγματικο μου εγω στη πλατη μου, με τα ματια του μεσα στο σωμα μου. Τρομακτικο και ενδιαφερον. Ξαναλεω λοιπον οτι το μυαλο μου ετρεχε. Αλλα δεν ηταν κατι που με αγχωνε. Στη συνεχεια., δεν ενιωθα το σωμα μου. Το ενα ποδι μου ειχε μουδιασει. Το κουναγα που και που για να το ξεμουδιασω. Αλλα δεν ηταν μουδιασμενο . Απλα το ενιωθα νμουδιασμενο. Δηλαδη, δεν το ενιωθα. Ακομη, το πραγματικο μου εγω ή θα μπορουσα να το ονομασουμε και ψυχη –παρολο που δεν πιστευω σε αυτο, απλα νομιζω οτι θα ειναι πιο ευκολα κατανοητο- εβλεπε τις γκριματσες μου. Ηταν σαν να εχω αποκτησει τικ. Η φατσα μου επαιρνε ασυναισθητα διαφορες γκριματσες. Σηκωνα πχ συνεχεια τα πανω χειλη. Σαν τικ. Χωρις να το θελω. Η μυς δηλαδη δεν υπακουγαν . Κουνιονταν ολοι μονοι τους. Οχι μονο οι μυς του προσωπου, αλλα και των οπισθιων πχ. Ετσι οπως ημουν ξαπλωμενη, η μυς του κωλου μου εσφιγγαν μονοι τους με αποτελεσμα το σωμα μου να ανασηκωνεται. Ηταν σαν να ηταν οι παρενέργειες, οι μυες. Ο εγκεδαλος ελεγχε μονο τις σκεψεις. Ειχε δοσει τοσο μεγαλη ‘’προσοχη εκει’ που αδυνατουσε να ελεγξει τις αλλες λειτουργεις για τις οποιες ειναι υπευθυνος. Πχ για την κινηση των μυων. Κουραστηκα παλι να γραφω . Θα γινω πιο συντομη. Αποφασιζω να παω τότε σπιτι. Ρωτω τη Μ. -που συνεχιζε να μη μου μιλαει και αυτο με ευχαριστουσε- ποση ωρα ειχε περασει. Μου λεει μιση ωρα. Δεν καταλαβα τιποτα. Οταν κανεις ναρκωτικα ο χρονος σταματα να υπαρχει. Δεν το σκεφτεσαι δεν σε ανησυχει. Ισως για αυτο και νομιζεις οτι ο χρονος μεγενθυνεται για τα παντα. Ολα κυλουν πιο αργα. Γιατι αφοσιωνεσαι σε κατι απολυτα προσεχτικα , το οποιο κυλα πολυ αργα, συμφωνα με το κλασικο χρονο και χανεις τη πραγματικη αισθηση του χρονο. Ενω ολα κυλαν τοσο γρηγορα στο μυαλο,στο συνολο τουςε νομιζει οτι κινονται αργα. Δηλαδη, πολλαπλες σκεψεις περναν φοβερα γρηγορα απο το μυαλο σου, και επειδη στη πραγματικοτητα αυτο δεν γινετια – επειδη δεν χανεις και καθε αισθηση του χρονου- ο εγκεφαλος σου αυτο το μεταφραζει οτι εχει περασει πολυ ωρα. Πολλες εικονες= πολυ ωρα. * Και τοτε στο τρενο απο το τεχνοπολις, που για μια σταση νομιζα οτι ειχε περασει αιωνας, αυτο εγινε επειδη σκεφτεσαι υπο την επηρεια και παρατηρεις πραγματα που ο εγφεφαλος δεν δινει σημασια στη μη επηρεια. Μικρολεπτομερεις. Μια σταση που φανηκε αιωνας γιατι καθομουν και σκεφτομουν το χρονο. Μετρουσα τα λετα σε μια απολυτη μαυριλα του μυαλου μου. Ειχα αφοσιωθει σε αυτο, παραμεριζοντας τα αλλα, με αποτελεσμα να μου φαινεται απειρη μια σταση. Αχ πολυ θα ηθελα να ζωγραφισω αυτους τους πινακες που ειδα χθες. Αλλα δεν τους θυμαμαι. Ηταν αριστουργηματα. Σιγουρα θα γινοντουσαν! Μακαρι να ηταν η Μ. ζωγραφος και να τις τα εξηγουσα χθες. Αλλα ουτε να μιλησω μπορουσα. Ολη η ενεργεια του εγκεφαλου ειχε συσωρευτει στη σκεψη, για αυτο και δεν μπορουσα να αρθρωσω λεξη. Βασικα μπορουσα, αλλα μου χαλαγε τοσο πολυ τη φαση που δεν ηθελα. Οποτε και να τις ελεγα τι σκεφτομαι, θα δυσκολευομουν. Τελοσπαντων! Αποφασιζουμε να φυγουμε, σηκωνομαι και ζαλιζομουν. Μολις ανοιξα τα ματια ηταν σαν να επανηλθα ση πραγμζατικοτητα και δεν ηθελα. Ενιωθα κατι σαν πονο’’ οταν τα ανοιξα. Οτι τα βασανιζα ,ανοίγωντας τα. Πηγα μεχρι το αμαξι , περπατωντας περιεργα, και ανησυχουσα μηπως δεν μπορω να οδηγησω. Τελικα μπορουσα και με το παραπανω. Η προοπτικη του χωρου με ειχε εκστασιασει. Πρωτη φορα εβλεπα το ποσο βαθος ειχε ο χωρος μπροστα μου. Ηταν συναρπαστικο να οδηγω υπο την επηρεια. Ολα γινονταν τοσο αργα και ηρεμα. Με ανοιχτα τα ματια δυστυχως ειχαν σταματησει και οι σκεψεις. Παρολα αυτα ειχε φυγει και καθε αναγκη αναγουλας . Φτανω λοιπον σπιτι, κανω ενα ζεστο μπανιο και παω κατευθειαν στο κρεβατι. Δεν αντεχα. Το μπανιο μου φανηκε οτι κρατησε ωρες. Στηριχθηκα στη γωνια του μπανιου και αφηνα το ζεστο νερο να τρεχει. Μου φανηκε οτι ειχε περασει μιση ωρα που ετρεχε, γιατι απλα ειχα κλεισει τα ματια και ενιωθα το νερο!Ουτε σκεφτομουν ουτε τιποτα. Απλα ενιωθα. Πολυ ωραιο που καθε φορα οξυνεται η αισθηση που θες. Μετα ειχα χαλαρωσει τοσο πολυ που δεν μπορουσα να κανω τιποτα αλλο. Ουτε καν να σταθω ορθια. Και τελικα κοιμηθηκα.
Ωραια εμπειρια αλλα δεν μου αρεσει να ειμαι εκτος κοσμου αδερφε. Οσο ασχημος και αν ειναι! Τα ζω ολα τα πρωτογνωρα συναισθηματα μια φορα!
25-7-17
Έρωτας ή θάνατος
Δεν θα συνεχισω αυτο που ελεγα. Οχι . Ετσι και αλλιως εχουν περασει ήδη μερες. Τα συναισθηματα μου εχουν αλλαξει. Δεν νιωθω πια ετσι. Ναι στα παραπανω ηθελα να γραψω για το Κ.. Αλλα οχι πια. Ποτε πια. Δεν νιωθω τιποτα. Ουτε τον αγαπησα ποτε ουτε τον ερωτευτηκα. Ηταν ολα μια ψευδαισθηση. Δεν ξερω καν γιατι εγραψα την παράγραφο της εξομολογησης. Δεν νιωθω τιποτα απο ολα αυτα. Ουτε ποτε τα ενιωθα αληθινα. Ολα μια ψευδαισθηση. Λενε οτι ο ερωτας ειναι μια ψευδαισθηση. Αλλα σιγουρα αυτο που ενιωθα δεν ηταν ερωτας. Ειπα οτι δεν θα ξαναγραψω για αυτον και ομως γραφω. Αντιφαση. Αλλα οχι κακη. Τελικα θελω να γραψω. Θελω να εκφρασω το βαθμο απομυθοποιησης του. Ειναι μεγαλος. Δεν νιωθω τιποτα για αυτον. Τωρα πια βλεπω καθαρα. Δεν ξερω απο που να αρχισω. Μονο αρνητικα μου ερχονται. Απο που να ξεκινησω και που να τελειωσω. Μεχρι χθες τον αγαπουσα. Ναι καλα. Ποτε δεν εγινε αυτο. Δεν ξερω τι με εκανε να το συνειδητοποιησω. Ισως η συζητηση με μια κοπελα που εκτιμω. Ναι τωρα πια ξερω ποσο ελεινος ήταν απεναντι μου. Ο Λιαντινης λεει οτι καθε φορα που φευγει μια γυναικα, φταιει ο αντρας. Σιγουρα εφταιγες εσυ Κ.. Η σχεση μας ηταν ζοφερη. Την σκεφτομαι και βασανιζομαι. Καθως συνειδητοποιω ποσο κακο εκανα στον ευατο μου και ποσα πραγματα δεχομουν που a priori δεν δεχομαι. Γιατι τα δεχτηκα ; Δεν ξερω. Ενιωθα ευαλωτη, αδυναμη. Εσυ με εκανες να νιωθω ετσι βασικα. Και εγω το συνειδητοποιουσα αλλα δεν με ενοιαζε. Αχ και μονο που τα εκφραζω αυτα νιωθω μισος για σενα. Αληθεια. Σε μισω τελικα. Μου φεροσουν απαισια. Εισαι εκδικητικος και σιγουρα μισογυνης. Λενε οτι δεν υπαρχει πιο αλαζονικος και περιφρονητικος αντρας απεναντι σε μια γυναικα απο αυτον που αμφιβαλλει για τον ανδρισμο του. Εσυ εισαι σιγουρα εναν απο αυτους και με κανεις να αηδιαζω. Σε σιχαινομαι ρε. Απολυτα. Με ταπεινωνες και εγω καθομουν. Ποιος εγω! Μου μετεδιδες τις ανασφαλειες σου και το συμπλεγμα κατωτεροτητας σου και εγω το αποδεχομουν με ανοιχτες αγκαλες. Σε μισω ρε. Νομιζα οτι πηρα πολλα καλα απο σενα. Αλλα τελικα τιποτα. Εσυ πηρες. Εμαθες να αγαπας εστω και λιγο πιο πολυ τον ευατο σου. Με ξεζουμισες και ηθελες και αλλο. Δεν σου εφτανε τοσο. Παλιοεγωισταρε. Γιατι με κυνηγας ; Αποκτησε ζωη! Ζουσες παρασιτικα. Ζηλευες και συνεχιζεις και ζηλευεις τη ζωη μου και τα νιατα μου. Ξερεις οτι τα χρονια περασαν για σενα. Αυτο σου αρεσε σε μενα. Οτι ειμαι ακομη μικρη και γεματη ονειρα. Σε εκανα να ξαναελπιζεις. Καταλαβαινω γιατι επιμενεις στο να επικοινωνουμε. Οχι απο ενδιαφερον σιγουρα. Για να σου δινω κινητρο . Αποτελω παραδειγμα προς μιμηση για τη δικη σου ζοφερη ζωη και σε προμηθευω με ενεργεια και ζωντανια. Τα χρονια περασαν για σενα. Ποσο ζηλευεις! Θες να ξαναπαρεις λιγο απο τη γλυκα της νιοτης μου. Για αυτο ζεις παρασιτικα πανω μου. Τοσο καιρο δεν το καταλαβαινες καθως ήσουν περιτριγιρισμενος απο σαπιους ανθρωπους, που απλα υπαρχουν. Ετσι και εσυ ! Απλα υπηρχες . Δεν παρηγαγες κανενα εργο προς τη κοινωνια με αποτελεσμα να νιωθεις νεκρος και να μη το ξερεις. Νεκρος εισαι ρε. Σε μισω. Τωρα πια το ξερω καλα. Επισης για σενα οι σχεσεις ηταν σχεσεις κυριαρχιας και υποταγης. Με ηθελες υποδουλωμενη ρε σιχαμα φαλλοκρατη. Λιγο θαρρος να επαιρνα και να αντιδρουσα σε κατι που ενδεχομενως ελεγες, αντιδρουσες και εσυ με ασχημο τροπο και γνωριζοντας οτι εγω αποφευγω αρνητικες καταστασεις και διαμαχες , το εκμεταλλευοσουν. Ναι με πατουσες. Μα πως το αποδέχτηκα εγώ αυτό; Ναι οκ, μου έλεγες να παίρνω πρωτοβουλίες και να αυτερνεργώ, αλλα ποτε δεν μου εδωσες τετοιο περιθωριο. Για σενα οι σχεσεις τελικα ειναι παιχνιδι. Εισαι ανωριμος τελικα ρε. Και ας πλησιαζεις και τα 30. Δεν ξερω τι αλλο να πω. Ειναι τοσα τα αρνητικα. Απο ολα τα παραπανω νομιζω ειναι αρκετα εμφανες γιατι εισαι συναμα σεξιστης. Προχωρω ! Και γενικα και ειδικα. Χαιρομαι που ξεπερασα την ψευδαισθηση μου. Χαιρομαι που δεν συνεχιζω να πιστευω οτι ειχαμε μια αληθινη σχεση και οτι ησουν ο μονος που με γνωρισες και με αγαπησες. Ποτε δεν ηταν ετσι . Ζουσες και εσυ σε ψευδαισθηση. Η ησουν απολυτα συνειδητοποιημενος. Τωρα που χανεις το δουλακι σου το επιζητας πισω. Οχι δεν γυριζω. Να δωσω λεφτα στο Κ. που δεν εχει, να παω να του αγορασω πραγματα που ηθελε, να κανω οτι θελει. ΟΧΙ . Πολλα εκανα! Με εκανες να πιστευω οτι μια σχεση ειναι παρε δωσε. Μου ελεγες οτι μονο εσυ εδινες. Αλλα τελικα; Τι εδινες εσυ ρε; Εγω επιζητουσα συναισθηματα και εσυ ελεγες οτι αυτο, το εδινες εξ ολοκληρου. Δεν το εδωσες ποτε. Εγω επιζητουσα εκφραση απο σενα και μολονοτι ελεγες οτι το εκανες δεν το εκανες ποτε σου. Τι μου εδινες τοτε; Ενα ποθο ειχα και αυτον ποτε δεν το πραγματοποιησες. Για να μη μιλησω για το σεξουαλικο τομεα που απο κει φαινονται πολλα. Ολα για την ικανοποιηση σου. Μου ασκουσες υποσυνειδητη πιεση για πιπα, πιεση για πρωτοβουλιες, πιεση να μην ειμαι ΕΓΩ! Τι ηθελες ρε; Αφου ποτε σου δεν ηθελες εμενα. Δεν ταιριαζα ποτε στα αισθητικα σου κριτηρια. Γιατι με προσεγγισες ερωτικα; Με εφτασες σχεδον στο σημειο να μισω τους αντρες. Πριν απο σενα νομιζα οτι τους μισουσα . Tωρα ισως και τους μισω τελικα. Και δεν με νοιαζει και καθολου πλεον. Οχι δεν γενικευω. Αλλα η πρωτη μου σεξουαλικη επαφη ηταν τοσο γλυκια με το αλλο φυλο που εσυ απλα τη κατεστρεψες. Ολα για τη δικη σου καυλα. Επανερχομαι. Ολα. Μολονοτι ηξερες οτι δεν εχω ερθει ποτε σε οργασμο, περιοριζοσουν σε μια ερωτηση τυπου ήμασταν πιο κοντα αυτη τη φορα ; Οχι δεν ημασταν μαλακα! Αν σε ενοιαζε πραγματικα, θα με προσσεγισες με αλλο τροπο. Και δεν ειναι οτι δεν σου ειχα εκφρασεις τα θελω μου. Πολλαπλως σου ειχα κανει νυξη για το δαχτυλο και απλα δεν το εκανες! Τιποτα. Ενας εγωισταρος εισαι. Μου αρεσει που λες οτι για να επιβιωσεις, επειδη εισαι αρκετα ευαισθητος, θα πρεπει να σταματησεις να νοιαζεσαι τοσο πολυ για τους αλλους και να γινεις πιο εγωιστης. Μα εισαι τερμα εγωπαθης και εγωιστης. Και νομιζα οτι εγω ημουν. Ετσι με εκανες να πιστευω. Πφ . Περιττο να σου πω οτι σε μισω σε μισω σε μισω. Αυτα για σενα . Ειναι ακομη περισσοτερα. Σημερα, περα απο το γεγονος οτι ημουν απολυτα βεβαιη οτι δεν σε αγαπω, δυο γεγονοτα με εκαναν πιο βεβαιαη. Μια ομιλια περι ερωτα και θανατου του λιαντινη, καθως και η οψη του πρωτου μου ερωτα. Του Α. Περιττο να πω οτι εκανα καιρο να τον ξεπερασω. Σχεδον χρονο. Αλλα δεν το πηρα και πολυ χαμπαρι γιατι επεσα με τα μουτρα στο διαβασμα. Διπλωμα βλεπεις. Ναι τον ειδα σημερα. Και ανακαλυψα τι ερωτευτηκα πανω του. Σιγουρα οχι την ομορφια του. Αυτη τη φυσικοτητα του, αυτη την ηρεμια του και το γλυκο του βλεμμα. Περασε απο τη τζαμαρια και κοιταξε φευγαλεα αλλα ναι. Τοτε ακριβως καταλαβα τι ερωτευτηκα. Μου θυμισε το παιδι της κατασκηνωσης που ειχα ερωτευτει. Αυτο το αληθινο περιπλανωμενο και αχανες. Αυτο το ανυμπορο και αχανες βλεμμα με εκανε να επαναφερω συναισθηματα απωθημενα καθως και σκεψεις. Οκ τις ξεπερασα γρηγορα . Αλλα οταν γυρισα σπιτι άρχιζα να διαβάζω περι ερωτων. Οτι ερωτας θανατος πανε μαζι και οτι μια αληθινη σχεση , ουσιαστικη , ενας αληθινος ερωτας συνοδευεται παντα απο θανατο. Μια καταστροφη. Εγω δεν αφησα λογω ισχυρου αυτοελεγχου να καταστραφω. Αλλα εφτασα κοντα στο θανατο. Ειχα πεσει στην απογνωση και στην ανημπορια για μερες. Στο κρεβατι. Ενα μηνα τουλαχιστον. Και αυτο επειδη νομιζα οτι ηταν ο πρωτος αληθινος και μοναδικος μου ερωτας. Και ομως ηταν μεχρι στιγμης. Και ναι δεν υπηρχε αλλος. Τα πιο αγνα και ομορφα συναισθηματα τα εχω νιωσει μαζι του. Ναι . Πολυ ομορφα. Μεχρι και τη πρωτη φορα που καναμε ερωτα τι θυμαμαι σαν χθες. Μοναδικη. Με εκανε να τον αγαπησω παντοτινα. Αν και ηξερα οτι ποτε δεν θα ημασταν μαζι. Ερωτας που τον ενιωθα συγκορμα την ωρα που καναμε σεξ. Μοναδικοτητα ναι . Τοτε ενιωσα για πρωτη φορα πεταγμα οταν φιλουσα εναν ανθρωπο. Ναι και αυτο το θυμαμαι εντονα. Εξω απο το μετρο. Μετα απο καιρο. Γεματοι συναισθημα και οι δυο. Σχεδον δακρυσα μετα. Ηταν μονοπλευρο βεβαια. Αγαπουσε αλλη. Ηταν ερωτευμενος με αλλη. Και θα ειναι για πολυ καιρο ακομη . Ποσο με πληγωσε αυτο αραγε; Ενας μονοπλευρος ερωτας! Στη κατασκηνωση δεν το ειχα συνειδητοποιησει . Ήταν ολα μαγευτικα. Μια απο τις καλυτερες περιοδους της ζωης μου. Ο Α. με εκανε να αλλαξω σταση ζωης. Με επηρεασε καθοριστικα. Αλλαξα για αυτον μήπως και καποια μερα με αγαπησει περισσοτερο. Μπα. Παντα θα εχει βαθια εντυπωμενη μέσα του την πρωτη εντύπωση. Τουλαχιστον σε ευχαριστω που μου προσφερες μια εμπειρια που θα τη θυμαμαι για παντα. Με εκανες να πιστευω στην ομορφια των ανθρωπων. Εσενα, ναι. Σε αγαπησα. Και θα σε αγαπω παντοτινα. Ησουν μοναδικος και υπήρξες καθοριστικος στη ζωη μου. Δεν ξερω αν θα ερωτευτω. Δεν ξερω αν σε ερωτευτηκα με το τροπο που παρουσιαζουν οι ποιητες. Ισως επελθει κατι στο μελλον πιο δυνατο. Αλλα εχω δημιουργησει στο μυαλο μου μια ψευδαισθηση για σενα που δεν θελω να τη σβησω. Τουλαχιστον εσυ το αξιζεις. Ο Κ. απλα ειναι καταπιεσμενος. Λεει οτι αγαπα τις γυναικες αλλα απλα φοβαται να αποδεχθει τον ευατο του. Υπήρξε ερωτευμενος πολλαπλώς με αντρες. Αλλα φοβαται . Φοβαται την απορριψη απο αγαπητα προσωπα για τα οποία δεν νιωθει μονο αγάπη. Μου εχει μιλησει για αυτους. Ξερει οτι αυτο που νιωθει ειναι μονοπλευρο. Μου τους παρουσιαζει σαν πλατωνικους ερωτες που δεν ειχαν ποτε την ευκαιρια να παρουν τη τελικη τους μορφη, λογω μη επιθυμιας εκδηλωσης της αλλη πλευρας. Λιγο να του το δειχνανε και τι καλο θα του κανανε!! Θα αποδεχοταν επιτελους τον ευατο του. Τη αγαπη του και το θαυμασμο του για τους αντρες και τη απεχθεια για τις γυναικες, που τη μεταφραζει σε αγαπη. Αυτα . Θα ολοκληρωσω τη παραπανω αφηγηση με τη περιγραφη ενος σκηνικου ασχετου που με συγκινησε. Η αλληλεγγυη μεταξυ αστεγων. Ναι. Υποτιθεται οτι απο ανθρωπους που ζουν στους δρομους, θα περιμενες τα παντα προς ονομα της επιβιωσης αλλά αντιθέτως , βλεπεις αλληλεγγυη. Συγκεκριμενα ειδα δυο αστεγους να μοιραζονται φαγητο σπο φουρνο. Φαγητο που προοριζοταν μονο για τον εναν αλλα το μοιραστηκε. Ναι δεν το εχω ξαναδει αυτο. Νομιζα οτι μεταξυ αστεγων υπαρχει υψιστος παρταλισμος. Και ομως οχι . Μεταξυ ημών ειναι πιο συχνος. Ακομη και μαναδες τον εχουν. Και με κανει να αναρωτιεμαι για τη ποιοτητα αυτων των ανθρωπων. Απο τετοιους ανθρωπους θελω να αποτελειται η κοινωνια μας. Μια κοπελιτσα ειχε την ηλικια μου. Κοιταχτηκαμε. Με κοιταξε με ντροπη στην όψη των αστέγων. Τι να εκανε! Η τυχη ηταν σκληρη για αυτους. Λιγες ευκαιριες και τύχη να ειχαν στη ζωη τους- οπως οι υπολοιποι-και ο κοσμος θα γεμιζε απο αγνους ανθρωπους. Εχουν διατηρησει καποιοι τη ακεραιοτητα του χαρακτηρα τους, παρα την συνεχή βιοπάλη. Γιατι παραμεριζουμε τετοιους ανθρωπους που μονο καλο θα εκαναν στη κοινωνια μας; Μηπως υπάρχει σκοπιμότητα ; Πφ κουραστηκα. Παω.
31-5-17
Υπο την επήρρεια, μέρος πρώτο
Διαβάζω τα παραπάνω και δεν ξέρω ποιες είναι οι σκέψεις μου! Τι ωραία που τα γραφω. Ήδη νιώθω καλύτερα. Αποφάσισα να γράψω σήμερα για δυο λόγους. Πρωτον επειδή δεν νιώθω συναισθηματικά καλά –με αποτέλεσμα να μη μπορώ να διαβάσω για την εξεταστική- και δεύτερον για να περιγράψω μια ακόμη εφιαλτική και ολίγον παρανοική χθεσινή νύχτα. Αποφάσισα λοιπόν να γράψω, αλλα προτού γράψω για τα χθεσινά είχα μια περιέργεια για όλα τα προηγούμενα που είχα γράψει. Αποφάσισα λοιπόν να τα διαβάσω για να δω πως ενιωθα τοτε. Ενας απο τους λογους που δεν ειμαι παλι συναισθηματικά καλά, είναι ο Κ. Θυμόμουν λοιπόν ότι είχα γράψει πρωτίστως ένα κείμενο που τον υμνούσα και δευτερευοντως ένα κείμενο που τον σιχαινόμουν. Επειδή λοιπον αυτες τις μέρες επανήλθαν αυτά τα συναισθήματα έρωτα που πολύ προσπαθώ να τα ξεπεράσω, αποφασισα να διαβάσω τις αρνητικές σκέψεις μου για αυτόν. Αλλα δεν τις διάβασα. Διαβασα αλλα που μου προκάλεσαν πολυ γλυκά συναισθήματα για αυτο νιωθω ήδη λίγο καλύτερα. Απο που να ξεκινησω. Χθες αραζα με μια παρεα παιδών στο τζαζ φεστβαλ και μοιραστήκαμε μπάφο! Αλλα που να φανταστώ τι επόταν. Αναδρομικά αξίζει να αναφερθεί ότι έχω ξανακάνει χόρτο, αλλα ποτέ δεν είχα παρόμοια αντίδραση. Μετα απο τριες τζούρες λοιπόν άρχιζα να συνειδητοποιώ ότι δεν υπήρχαν ανθρώποι γύρω μου. Τιποτα. Μονο μουσικη. Ειχα καρφωθει στη συναυλια και στους καλλιτέχνες. Καλο αυτο! Η συνεχεια ομως; Πραγματικά, το συναισθημα παραμερισμού των εξωτερικών παραγόντων διασπασης μου προκάλεσε δεος και μου αρεσε στη αρχη καθω είχα μπει εντελώς στο μουντ της μουσικής παράστασης. Λιγα δευτερόλεπτα μετα ομως αρχισα να εχω ψυχοσωματικες αντιδρασεις. Αρχικα, ενιωθα την αναγκη να στηριξω καπου το σωμα –κεφαλι μου. Αισθανομουν πολυ βαρια και ηθελα απλα να πεσω κατω στο πατωμα. Μετα απο λιγο μου ανεβηκε η θερμοκρασια του σωματος. Ενιωθα οτι η θερμοκρασια στο κεφαλι μου ειχε ανεβει μανιωδως. Αργοτερα ενιωθα μια ζαλαδα . Προσπαθουσα να συγκεντρωθω καπου αλλα ματαια. Ολα γυρνουσαν –γινοντουσαν γρηγορα. Επειτα , αλυθωριζα καθως η αδυναμια συγκεντρωσης στη συναυλια π.χ μου προκαλουσε αληθωρισμο. Εβλεπα, αλλα δεν εβλεπα. Πρωτογνωρα συναισθηματα. Αυτο οχι τοσο βασικα. Το παθαινω γενικα οταν νυσταζω παρα πολυ και αδυνατω να εστιασω σε ενα σημειο. Αληθωριζω. Στη συνεχεια οταν ενιωσα οτι δεν υπαρχει διαφυγη, ουτε θα υπαρξει βελτιωση της καταστασης, το πηρα αποφαση να σηκωθω και να φυγω. Η δυσφορια ηταν ακατανικητη. Ομως και η επιθυμια να φυγω επειγοντως καθως ειχα ταση εμετου. Ολες αυτες οι αντιδρασεις αξιζει να σημειωθει οτι εγιναν μεσα σε λιγα λεπτα, ισως 5. Εμενα ομως μου φανηκε αιωνας. Αφου μαζεψα τα πραγματα μου(με μεγαλη δυσκολια) πηρα την αποφαση να σηκωθω. Αλλα φοβομουν μηπως δεν μπορουσα να σταθω και δεν ηθελα να καταλαβουν τιποτα οι φιλοι μου. Παιρνω λοιπον τα πραγματα μου σθεναρα, και πατω με δυναμη στο εδαφος. Η πρωτη αποκριση ήταν ζαλαδα. Η στιγμιαια ζαλαδα που νιωθεις οταν σηκωνεσαι ξαφνικα . Χαιρετησα λοιπον γρηγορα γρηγορα τους φιλους μου -οι οποιοι αιφνιδιάστηκαν με την αναχώρηση μου- και βαδιζα με περιεργα βηματα προς την εξοδο. Καθως δεν μπορουσα να πατησω καλα, εψαχνα για σημεια που δεν ειχε πολυ κοσμο για να παιρνω ανεμπόδιστα. Δεν ηθελα να διακινδυνεψω να πατησω-πεσω πανω σε καποιον. Περπατουσα λοιπον γοργα γοργα προς την εξοδο, μη ριχνοντας βλεμμα στους ανθρωπους που περιτριγυριζομουν και τελικα εφτασα. Φανηκε αιωνας. Ειχα κατι τυπους μπροστα μου που μολονοτι κατευθυνονταν προς την εξοδο καναν μικρα σταματηματα, τα οποια απλα ηταν ανυποφορα καθως δεν μπορουσα να μεινω ακινητη. Καθως σταματουσα δηλαδη, κουνιουμουν νευρικα μεχρι να φυγουν απο μπροστα μου και να μπορω να φυγω. Ετσι λοιπον εφτασα στη εξοδο εχοντας ως αρχικο στοχο μονο αυτο. Να βγω απο το περιορισμενο χωρο του φεστιβαλ και να βρω καπου να ξαπλωσω μεχρι να αισθανθω καλυτερα. Μονο αυτο σαν στοχος καθως αδυνατουσα για οτιδηποτε αλλο. Βρισκω λοιπον καπου να ξαπλωσω ετσι για λιγο μεχρι να αισθανθω καλυτερα και να παω σπτι μου. Λιγο πριν ξαπλωσω, προβληματιζομαι σχετικα με το αν είναι καλή ιδέα η οχι. Αρχικα φοβουμουν οτι αν κοιμομουν μετα θα ημουν επιρρεπης σε διαφορους κινδυνους οπως κλεψιμο , βιασμο οτιδηποτε(μολονοτι ηταν κεντρικο σημειο στο γκαζι) . Ακομη φοβουμουν οτι αν ξαπλωσω εστω και λιγο, θα μου ηταν ακομη πιο δυσκολο μετα να φυγω και αληθεια φοβομουν παρα πολυ μηπως με επαιρνε ο υπνος μεχρι το πρωι. Εν τελει ξαπλωνω. Δεν εδωσα περαιτερω σκεψη σε αυτους τους προβληματισμους μου. Με το που ξαπλωνω, λυθηκαν ολες οι φοβιες περι υπνου. Λιγα λεπτα αφοτου ακουμπησα το κεφαλι, ξερνω. Απανωτα. Τον ενα εμετο μετα τον αλλο. Ειχα φαει φακες εκείνο το μεσημερι και αυτο εκανε ακομη πιο δυσκολη τη διαδικασια του εμετου, καθως οι φακες ειχαν γινει μια συμπαγης μαζα παχυρευστη που εβγαινε απο το λαιμο μου με μεγαλο πονο και δυσκολια. Μετα απο πολλους εμετους , ενιωσα λιγο καλυτερα, αλλα συνεχιζα να μη γνωριζω αν ημουν σε θεση να περπατησω 5 μετρα μεχρι το σταθμο. Παραπατουσα και περπατουσα νευρικα σαν κανονικο πρεζακι. Επεισης οταν ξερασα χαρτομαντηλα δεν ειχα. Δεν ειχα οχι μονο που να σκουπισω τη μυτη μου και το στομα μου που σταζαν κομματια φακης, αλλα και τα μαλλια μου που δεν προλαβα να τα μαζεψω. Που κολλαν οι σκεψεις περι Κ. ομως με ολα αυτα; Θα ξεκαθαριστει παρακατω. Σηκωνομαι λοιπον αποφασιστικα, σκουπιζω με το χερι μου το στομα μου και προσχωρω. Δεν με ενοιαζε καθολου ο περιγυρος μου. Δεν κοιταξα ουτε ενα προσωπο μεχρι να φτασω στο σταθμο. Και απο ντροπη λογω του τροπου που περπατουσα, αλλα και απο αισθηση βρωμας. Ενιωθα οτι περπατουσα και αφηνα πισω μου ενα στρωμα δυσωδιας. Εφτασα λοιπον με χιλια ζορια στο σταθμο, αλλα φοβουμουν μηπως μεσα στο σταθμο μου ερχοταν παλι η επιθυμια για εμετο, καθως η ανακατωσουρα δεν μου ειχε περασει. Ειχα σκεφτει να παω σε ενα περιπτερο να παρω χαρτομαντηλα και μια σακουλα για να έχω να ξερασω σε περιπτωση αναγκης, αλλα δεν ηθελα βοηθεια απο κανεναν. Ουτε ειχα αναγκη απο τιποτα. Ετσι ενιωθα. Μονη . σε ενα κοσμο ξενο για μενα. Περπατουσα και ηταν σαν να ημουν μονη στο κοσμο. Περνουσα αυτο το συναισθημα απολυτα μονη και αυτο που εκανε να νιωθω παρανοικη. Τελοσπαντων, με χιλια ζορια, φτανω στο κεραμεικο το σταθμο και περιμενω το μετρο. Και καθως περιμενα το μετρο- το οποιο αργησε παρα πολυ- μου ηρθε παλι επιθυμια για εμετο. Αυτο που φοβουμουν. Και που να ξερνουσα; Κατω; Στις σακουλες ;Στους καδους; Μεσα στη τσαντα μου; Το κρατουσα μεσα μου λοιπον . Μου ανεβαινε στο λαιμο, αλλα δεν το αφηνα να βγει εξω. Σαν να παλευα με ένα τερας που αγωνιουσε να βγει εξω και το καταπιεζα. Το καταπιεζα λοιπον, το καταπιεζα αλλα καλου κακου, πηγα στην ακρη του σταθμου! Εκει που εχει σκαλακια να κατεβεις και να μπεις στο τουνελ ( σε περιπτωση που δεν μπορουσα να το καταπιεσω αλλο) . Παλι καλα οταν πλησιασα στην ακρη, το τρενο δεν αργησε να φανει. Βεβαια το παλι καλα δεν ξερω αν αρμοζει, καθως ημουν πολυ κοντα στη ακρη του μετρου, έχοντας σταση γυρτή προς το κενο και παραπατουσα. Ταυτοχρονα ακουγα ανακοινωσεις αυτοματες για προσοχη στο κενο και φρασεις τυπου να στεκεστε πισω απο τη γραμμη κλπ. Δεν κοιταζα πισω μου. Κοιτουσα τις σκαλες και ειχα γυρισει τη πλατη σε καθε ανθρωπινη μορφη. Δεν ξερω τι γινοταν πισω μου, ουτε πως αντιδρουσαν οι ανθρωποι στη οψη και στη σταση μου. Μπορει βεβαια και να μη το πηραν χαμπαρι καθως δεν ειδα καμια προσεγγιση φιλικη να δουν πως ειμαι. Παρολο που εβλεπαν οτι ημουν ανησυχη και ισως υποπτη. Υποψήφια για αυτοκτονια. Οχι για αυτους. Τιποτα. Παντελης αδιαφορια. Αλλα δεν με πειραξε. Δεν ηθελα να ερθει καποιος να με βγαλει απο αυτη τη παρανοηση μου. Το ζουσα εντονα και σε μεγαλο βαθμο. Ηθελα να δω πως νιωθουν οι εθισμενοι σε ναρκωτικα, σε ουσιες και το ενιωσα. Εστω και για κατι ωρες. Παρα τις αρνητικες σκεψεις περι του οτι δεν ξερω που θα ημουν αυριο λογω της καταστασης μου και παρα την αρνητικοτητα μου λογω της μεγαλης δυσφοριας μου, χαιρομουν παραλληλα που συνηδειτοποιησα πως νιωθει ενα πρεζακι. Ενας παρεισακτος. Ενας ανθρωπος που δεν βλεπει γυρω του τιποτα και απλα κινειται στο χωρο χωρις να δινει σημασια σε τιποτε. Ομως παραληλα ειχα και αυτοκτονικες σκεψεις. Δεν ξερω αν εφταιγαν τα ναρκωτικα. Οταν ειχα πλησιασει εκει στη ακρη του σταθμου, το μονο που εβλεπα ηταν μια ταμπελα που ελεγε ‘’προσοχη θανατος’’. Εγω εστιασα στη λέξη θανατος, η οποία μέσα απο τη συνοδεία θορύβων των ερχόμενων τρενων, μου προκαλουσε δεος. Την επαναλαμβανα μεσα μου και η πινακιδα αναβοσβηνε στα ματια μου. Ισως επειδη ανοιγοκλειναν τα ματια μου. Παρα ομως τη αναγνωση της λεξης θανατος, δεν μου ηρθε επιθυμια να πηδηξω. Απλα ενιωθα πολυ κοντα στο θανατο και μου αρεσε. Ημουν τοσο κοντα! Ειδικα οταν πλησιαζε το τρενο! Ενα βημα. Λιγο να εγερνε το τρενο κατα την εισοδο του στο σταθμο και να αλλαζε πορεια, θα ημουν η πρωτη που θα πεθαινε. Ή αντιστοιχα λιγο να ειχα γυρει εγω προς το μερος του καθως ερχοταν, θα με ειχε παρει μαζι του. Ολο αυτο το συναισθημα ηταν φανταστικο. Ηθελα να νιωσω τοσο κοντα στο θανατο χωρις να πεθανω και το ενιωσα. Μπαινοντας στο τρενο μου ηρθε παλι επιθυμια για εμετο. Δεν ενεδωσα. Μια ηταν εξαλλου συγκρατηθηκα. Φτανοντας μετα απο δυο στασεις -που μου φανηκαν βασανιστήριο -στο μοναστηρακι, αποφασισα να μην παω σπιτι. Δεν μπορούσα άλλωστε. Καθε σταση αποτελουσε μαρτυριο. Σκεφτηκα οσες λιγοτερες τοσο το καλυτερο. Και ποια λυση μου ηρθε τοτε; Ο Κ.. Να πως κολλα ο Κ.. Αν δεν ηταν ομως σπιτι τι θα εκανα; Η αν δεν μου εφταναν τα δεδομένα να του στειλω; Η αν δεν εβλεπε το μεσσεντζερ εκεινη τη στιγμη; Φοβοι ! Πολλοι φοβοι. Μονο φοβοι . Για αυτο προκειται για παρανοια. Δεν νιωθεις ποτε ασφαλης. Του στελνω λοιπον, το βλεπει εγκαιρως και παραδοξως με παιρνει. Αφου τον ρωτησα αν ειναι σπιτι το παρακαλεσα, χωρις να του πω τον λογο, να παω και εκεινος δεχτηκε με χαρα. Δεν καταλαβε τιποτα. Εχω τροπους να πειθω μαλλον, οτι ειμαι παντα καλα. Ουτε η παρεα μου καταλαβε τιποτα. Την επομενη μερα αναδιηγήθηκα την εμπειρία μου, σε μια απο τις φιλες μου, η οποια νομιζε οτι εφυγα ετσι ξαφνικα επειδη βαρεθηκα. Τελοσπαντων, ειχα φτασει ηδη μοναστηρακι και επρεπε να αποφασισω, αν θα πηγαινα προς κηφισια η πειραια. Ο Κ. απαντησε επομενως πηγα προς πειραια. Αν δεν απαντουσε ενδεχομενως...
23-5-17
Ανυπέρβλητος Έρωτας
Γραφω επειτα απο τη θεαση μιας ταινιας που μου προκαλεσε γλυκά συναισθηματα, τα οποια παρα το γεγονος οτι εχει περασει ωρα, συνεχιζονται. Η αφορμη ηταν η ταινια, αλλα η συνεχεια αυτων των συναισθηματων δεν εχει να κανει με αυτη, αλλά με τη σκεψη που απορρέει μέσω αυτής. Η ταινια επροκειτο για ενα λεσβιακο ερωτα, που περιεχει και σκηνες σεξ που ως γνωστον, υγραινομαι. Δεν με εκανε απλως να θελω να αυνανιστω. Ηταν κατι πολυ περισσοτερο απο αυτο. Και το ιδιο το σεξουαλικο ειναι κατι πολυ περισσοτερο απο αυτο. Προκειται για ενα ερωτα στιγμιαιο αναμεσα σε δυο κοπελες, με θεμα τη ρωμη και το αναγεννησιακο της πολιτισμο και κουλτουρα. Προκειται για μια νυχτα, σε ενα δωματιο που πλημμυριζε απο τεχνη. Που πλημυριζε απο καβλα απο μονο του. Παντου τεχνη. Παντου αναγεννησιακο κλιμα. Παντου πινακες. Παντου ερωτας. Παντου. Ηρεμια , ομορφια και ερωτας. Υπαρχει κατι καλυτερο απο αυτο; Αντιμετωπες με το αληθινο τους ευατο μας και γνωριζοντας τον αληθινο αλλο. Ποσο ωραια και παραλληλα μελαγχολικα νιωθω! Θα το ζησω αραγε ποτε αυτο το συναισθημα; Αραγε θα είναι με αγορι ; Μου αρεσουν τα αγορια. Αλλα ειναι ενα αγορι ικανο να φτασει σε τοσο υψηλο πνευματικο και συναισθηματικο επιπεδο; Αν και μου αρεσουν, ειμαι πληρως απογοητευμενη απο αυτους. Η σεξουαλική μου επιθυμία για τις γυναίκες παρουσιάστηκε καθυστερημένα. Μετά απο πολλά οπτικά ερεθισμάτα. Μετά απο πολύ σκέψη. Δεν είναι κάτι που μου εμφανίστηκε απο μικρή ή το ήξερα πάντα. Κανω αναδρομες στο παρελθον και προσπαθω να σκεφτω αν ποτε ηρθα αρκετα κοντα με καποια που κατα βάθος γουσταρα και αλλα δεν το είχα συνειδητοποιήσει ή αν ποτε καυλωνα ή φαντασιωνομουν κοριτσι. Με μια γρηγορη αναδρομη οχι. Παντα θαυμαζα το γυναικειο σωμα και την γυναικεια ομορφια και δεν πιστευω οτι μπορει να υπαρξει κατι πιο ομορφο απο τι γυναικα. Ολες νομιζω το πιστευουν. Δεν γινεται να μη το νιωθουν. Ειναι η αληθεια. Αυτες ομως δεν τις προβληματιζουν σκεψεις σαν και αυτες. Εμενα γιατι; Eπειδη παντα το σκεφτομουν απο μονη μου μηπως και; Λογω υψηλου αυτογνωστικου επιπεδου και νοημοσυνης, λογω του K. που μου το ανεφερε; Δεν ξερω ..προβληματιζομαι για τα παντα. Το τελευταιο καιρο, πολυ με αυτο. Προβληματιζομαι αν ειμαι η οχι. Καυλωνω με τσοντες με γυναικες –και ισως και μονο αν δειτε τις αντρικες τσοντες θα καταλαβετε- κανω σκεψεις με κοριτσια που υπεραγαπω μηπως και τα γουσταρω-σεξουαλικες σκεψεις- αλλα το ενα ειναι συνεχεια του αλλου. Ερευνα εδειξε οτι οι γυναικες προτιμουν να βλεπουν τσοντες με γυναικες. Πολλοί οι λόγοι. Με ολες οσες επικοινωνω ομως εχουν παρομοιες σκεψεις. Ολες ξερουν οτι οι γυναικες ειναι πιο ομορφες και μπορουν να σου προσφερουν ανυπερβλητη καυλα. Ολες αποδεχονται οτι θα εκαναν τριο ή οτι αμα τυχαινε θα μπορουσαν να πανε με κοπελα; Προβληματιζονται ομως περαιτερω επι αυτου; Συνεχιζω και πιστευω οτι ο αντρας και ο καθε αντρας δεν μπορει να μου προσφερει αυτο που θελω. Περα απο το γεγονος οτι ειμαι κυνηγος της ανυπερβλητης καυλας και λατρης της ομορφιας και αισθητικης! Θεωρώ ότι ο άντρας είναι ανίκανος να μου δείξει οτι αποτελω το αντικειμενο του ποθου οπως θα μου το εδειχνε μια γυναικα. Και αληθεια ...δεν μπορω να περιμενω. Μηπως να κανω μια προσπαθεια;
Δεν μπορω να με προβληματιζει αλλο το θεμα της σεξουαλικοτητας. Αληθεια! Καβαφη ποσο μου αρεσεις. Μετα τη ταινια, διαβαζα τα ποιηματα σου ακουγοντας το τραγουδι loving stragers. Ποσο δυσκολο να αγαπησεις έναν ξενο. Ολα απλα ωμο σεξ. Δεν θελω αυτο . Nαι θελω συναισθημα. Θελω να κανω στιγμιαιες μεν γνωριμιες, αλλα μοναδικες. Με οποιονδηποτε . Γινεται; Θελω να ζω δυνατα. Πως το κανουν ρε γαμωτο?
Ποσο καταπιεσμενη ειμαι ρε καβαφη? Εκομιζω και εγω εις τη τεχνη για να εκφρασω σκεψεις που πολλοι δικοι μου δεν θα καταλαβαιναν. Οι λυπη θα συνεχιστει αιωνια. Κανεις δεν καταλαβαινει. Τιποτα δεν ειναι μοναδικο. Ολα ματαια. Μονο ερωτας. Ματαιο και αυτο αλλα σκετη καυλα ρε πουστη. Δυο σωματα. Μια στιγμη. Ενωμενα. Δεν υπαρχει τιποτα. Δεν υπαρχει αυριο. Μονο η στιγμη και η απολυτη καυλα. Το απολυτο συναισθημα που διαρκει, οσο η στιγμη. Ο ερωτας, ο αγγελος ριχνει τα βελη του και σκοτωνει. Ερωτας θανατος. Αιωνιο διπολο. Μηπως ομως το πιστευουμε υπερβολικα αυτο;
Οκ! Eιναι ενας μικρος θανατος, αλλα αυτος ο θανατος ειναι που σου δινει κουραγιο να ζησεις. Σε κάνει να πιστευεις και να νιωθεις. Θα προσπαθώ να ζώ. Το υπόσχομαι στου ευατό μου. Να είμαι μόνιμα ερωτευμένη.
ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΚΟΠΟΣ.
ΑΥΤΟ ΕΡΩΤΕΥΟΜΑΙ ΚΑΙ ΕΓΩ.
ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΩΝ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΩΝ
4-5-17
Ωραία πράγματα!
..το αρχείο ονομάζεται ωραια πραγματα, αλλα δεν ξερω κατα ποσο ωραια ειναι αυτα που θα περιγραψω. Εφιαλτικες σκέψεις τριγυρνούν στο μυαλό της. Γυρνα απο τη δουλεια καυλωμενη απο τη καλοσυνη μιας συναδελφισσας και βλέπει ταινια που αυξανει τη καυλα της. Συγκεκριμενα σκηνή που παρουσιαζει μια ζωωδη κατασταση. Σεξουαλικη προφανως . Ενα τερατόμορφο ανθρωποειδές, να γαμαει μια ομορφη κοπελα. Καυλωνει ακομη περισσοτερο. Αποφασιζει να φτασει σε οργασμο τον ευατο της για να απαλυνει της σεξουαλικη της επιθυμια. Στο μυαλο της παιρνουν διαφορες σκηνες απο τσοντες. Παρολα αυτα αποφασιζει να αυνανιστει χωρις καποιο αλλο ερεθισμα. Να σημειωθει οτι δεν ειχε φτασει ποτε σε οργασμο. Ετσι το πηρε αποφαση. Σημερα θα φτασει. Και μονη της κιολας. Ξαπλωνει στο κρεβατι, χωνει το ξυραφακι στο κολπο της και δαγκωνει το μαξιλαρι οταν νομιζει οτι φτανει στη κορυφωση. Οι προσπαθειες ηταν πολλες. Η κορυφωση ομως δεν ηρθε ποτε. Στο μυαλο της περνουσε ταυτοχρονα το νυν αγορι της, η καλη συναδελφισσα που τη βοηθησε εκείνη τη μέρα στη δουλειά, να συμμαζέψει αυτό που με μεγάλη αδεξιότητα έριξε στο πάτωμα (ενα χυμο που εριξε και έγινε το ψυγειο χαλια) αλλα και σκηνες απο λεσβιακες τσοντες. Παρολα αυτα δεν φτανει σε οργασμο. Προσπαθησε πολυ ομως. Ηταν αποφασισμενη. Αποφασιζει να δει λεσβιακη τσοντα. Κανει ακομη μια προσπαθεια. Ξαναχωνει το ξυραφακι στο κολπο της λοιπον. Ασκοπο. Τιποτα. .Συνεχιζουν και περνουν απο το μυαλο της ολων των ειδων οι σκεψεις. Αποφασιζει να καπνισει. Ειχε καιρο. Το ειχε κοψει αλλα σημερα κατι της γεμισε την επιθυμια και αποφασισε να παρει νεο καπνο. Κανει το πρωτο τσιγαρο με μεγαλη ηδονη. Ομως δεν ενιωθε ακομη καλα. Κατι την ενοχλουσε οικτρα και αποφασισε να διαφυγει στο πιο σκοτεινο ειδος μουσικης. Την μπλακ μεταλ. Καπνιζει λοιπον και δευτερο τσιγαρο υπο το καπνισμα αυτης της μουσικης. Νιωθει περιεργα. Νιωθει καυλωμενη και μονο στο ακουσμα αυτης της μουσικης. Αρχιζει και τριβει εντελως αυθορμητα την κλειτοριδα της. Ταυτοχρονα σκεφτεται να κανει προταση στο αγορι της να κανουν σεξ υπο το ακουσμα τετοιας μουσικης. Το ειχε ξανακανει και ενιωθε τρελη καυλα. Κατα αυτο το τροπο θεωρουσε οτι ισως φτασει σε οργασμο καποτε με το αγορι της. Ξαφνικα, ενιωσε οτι δεν της αρκουσε η συγκεκριμενη ενταση της μουσικης. Αποφασισε λοιπον να φερει τα ηχεια της και να μεγαλοποιησει τον ηχο. Το εκανε. Συνεχισε να νιωθει περιεργα. Ενα συναισθημα οτι νιωθει αδυναμη και πρεπει να πεσει στο κρεβατι . Σαν να ηταν υπο την επηρρεια. Πηγε να συνεχισει το τσιγαρο της ξαπλωμενη στο κρεβατι. Ενιωθε ζαλισμενη και ταυτόχρονα παραδομενη στο ακουσμα που διαπερνουσε ολο της το σωμα. Ετσι που ηταν ξαπλωμενη , ετρεμε ολοκληρη. Συνεχιζε παρολα αυτα το τσιγαρο παρολο που ενιωθε κατι σαν αναγουλα. Λειτουργει αυθορμητως και παει και κατεβαζει την οθονη του υπολογιστη. Και ξαπλωνει χωρις δευτερη σκεψη αφου ρουφα μια τζουρα τσιγαρο. Δεν το τελειωσε ομως. Ενιωθε την ακαταμαχητη επιθυμια να κατακλυστει απο τις σκεψεις της. Οι σκεψεις της ομως δεν ηταν ομορφες. Κλεινει τα ματια και γυρνα στο πλαι να ξαπλωσει. Οι στιχοι που υμνουσαν τον σατανα παραμενουν στη σκεψη της. Καθως τρεμει, αποφασιζει να βγαλει τη μονη μπλουζα που φοραγε και να βαλει τη ρομπα της. Τη βαζει λοιπον και ξαπλωνει . Κλεινει τα ματια και σκεφτεται. Σκεφτεται . σκεφτεται. Κυριαρχει χαος στο μυαλο της. Απο τη μια σεξουαλικες συγχισεις σχετικα με το αν ειναι στρειτ η λεσβια (καθως προβληματιζεται γιατι, αν και 20 χρονων, δεν εχει ερθει σε οργασμο, σκεπτόμενη ταυτόχρονα το περιεργο συναισθημα της ως προς την αγαπητη συνεδελφισσας της , που ρεει καλοσυνη) σκεψεις σχετικα με το θανατο ( σκεφτοταν ποσο ωραιο θα ηταν να αυτοκτονησει ωστε να ηρεμησει το μυαλο της απο αυτες τις συγκεχυμενες σκεψεις ) αλλα και σκεψεις σχετικα με το ποσο κοντα ενιωθε εκεινη τη στιγμη το σατανα. Περιεγο. Οργασμος σεξουαλικοτητα θανατος και σατανας οι σκεψεις της. Ποσο θα ηθελε εκεινη τη στιγμη να παει στο πατερα της που βρισκοταν στο σαλονι και να επεφτε στην αγκαλια το και να του ελεγε οτι θελει να αυτοκτονησει. Απελευθερωση . Ή ποσο θα ηθελε να παει στο σαλονι και απλα να κοψει τις φλεβες της και να αφεθει στο θανατο. Τόσο γλυκά αναδυόταν σαν ιδεα. Τιποτα ομως δεν εκανε. Συνεχιζε να σκεφτεται. Η σκεψη της, της εφερνε αναγουλα. Αισθανοταν το σατανα πολυ κοντα της. Δεν συγκρατηθηκε. Ετρεξε στη τουαλετα και ξερασε. Ξερασε λες και πνιγοταν. Και ψιλοχαρηκε γιατι τη στιγμη που ξερνουσε δεν σκεφτοταν τιποτα. Σαν μια στιγμη να επαψε να λειτουργει το μυαλο της. Σαν στιγμιαια να πεθανε. Ο πατερας της ανησύχισε . Πηγε στη τουαλετα να δει τι συμβαινει. Αντικρυσε τη κορη του σκυμμενη στη τουαλετα να ξερνα. Τι ρωτησε τι επαθε, μηπως εφαγε τιποτα περιεργο! Αυτη απαντησε τιποτα. Σηκωθηκε και ηξερε οτι δεν θα ηταν ο ιδιος ανθρωπος πια. Αλλαξε. Πως και γιατι δεν αναρωτιοταν. Πηγε στο δωματιο της, ξαπλωσε και σκεπαστηκε. Μπουκαρε ο πατερας της στο δωματιο της -το οποιο βρωμουσε τσιγαριλα ,γεγονός που δεν του διεφυγε προφανως- και τι ρωτησε μηπως εκανε κανα χασισακι αστειιεύωντας. Εκεινη δεν αποκριθηκε. Αρχισε να σκεφτεται πως θα ηταν η αντιδραση της αν οντως ειχε κανει μπαφο. Ειχε ξανακανει μπαφο και ηξερε το συναισθημα. Ειχε νιωσει μια αδυναμια. Αδυναμια να ελεξει τον ευατο της. Ο ευατος της και το μυαλο της χανονταν. Εχοντας πολυ ισχυρο συστημα αυτοελεγχου, δεν της αρεσε ετσι ο εαυτος της. Για αυτο εκανε περιστασιακα μπαφο εως σπανια. Παρολα αυτα δεν ενιωθε ο ευατος της . Ενιωθε οτι οντως ειχε χασει το μυαλο της . Ενιωθε παρανοικη. Σκεφτηκε τοτε ποσο περισσοτερο παρανοικη θα φαινοταν αν ειχε κανει και μπαφο! . Ενιωθε ηδη ετσι. Χωρις μπαφο και αυτο της φαινοταν ακραια περιεργο. Σαν το σωμα της να αντιδρουσε σε οτιδηποτε κακο του εκανε. Στο σημειο αυτο, αξιζει να αναφερθει η αντιδραση του σωματος της οχι μονο υπο την επηρρεια ποτου αλλα και υπο την επηρρεια τσιγαρου( κανονικου, καθως η αντιδραση της για το μπαφο ηδη αναφερθηκε) . Το στομαχι της ηταν αρκετα ευαισθητο. Ενιωθε πολυ ευκολα αναγουλες και αδυναμια. Ειτε υπο την επιδραση ποτου, ειτε υπο τη επιδραση τσιγαρου. Συνεπως, ξερνουσε πολυ ευκολα. Για να το αντισταθμισει αυτο, ειχε αποφασισει να πινει και να καπνιζει σε περιορισμενο βαθμο, ετσι ωστε να νιωθει ομορφα με αυτο και να μη φτασει σε σημειο να τα σιχαινεται. Ετσι και εκανε! Κλεισιμο αυτης της αναδρομης. Οπως ελεγα λοιπον ενιωθε τον ευατο της παρανοικο εκεινη τη στιγμη. Ηθελε να μιλησει σε καποιον δικο της, όπως το αγορι της-που ηταν και νεο φλερτ- αλλα ενιωθε οτι θα τη περνουσε για τρελη και δεν ηθελε. Την θεωρουσε πολυ λογικο ατομο αυτος και δεν ηθελε να του ανατρεψει την αρχικη εντυπωση. Έτσι λοπιον δεν επικοινώνησε μαζι του. Αποφασισε να εκφραστει μπροστα σε ενα χαρτι. Να εκφρασει ολες τις σκεψεις της περι σεξουλικοτητας , σεξουαλικου προσαντολισμου, θανατου και δεους απεναντι στο διαβολο σε ενα χαρτι. Στη ουσια εξεφρασε ολους τους φοβους της. Και μονο που τα σκεφτοταν, τρομαζε. Ηταν σκεψεις ακραια απωθημενες και φοβοταν οτι αν τις εκφρασει ενδεχομενως θα ανακλυπτε πραγματα για τους ευατο της ή αλλιως αληθειες που δεν θα της αρεσαν. Τοσο καιρο τα απέφευγε. Φοβοταν να σκεφτει το θανατο. Την φοβιζαν οι σκεψεις που εκανε περι θανατου. Ποσο ωραια θα ηταν αν πεθαινε κλπ. Φοβοταν οτι αυτα θα μετατρέπονταν σε πραγματικότητα και ισως το οτι τo σκεφτοταν, θα της προκαλούσε την επιθυμία να το πραξει εν τέλει. Δεν ηθελε να ερχεται αντιμετωπη με τετοιες σκεψεις. Ηξερε οτι οι σκεψεις δηλωνουν επιθυμιες και οτι αν το σκεφτοταν και πολυ ισως τελικα και το επραττε. Απο την αλλη φοβοταν εξισου αυτη τη σκεψη για το σατανα. Την εκανε να νιωθει τοσο ευχαριστα. Φοβοταν οτι και αυτο θα γινει πραγματικοτητα. Ενιωθε εκεινο το βραδυ τοσο κοντα του, που φοβοταν τον ευατο της. Μηπως δηλαδη αυτος την ωθουσε σε τετοιες σκεψεις. Ταυτοχρονα ομως δεν πιστευε στην υπαρξη του. Παντου αντιφασεις . Ολη της η ζωη γεματη αντιφασεις. Για αυτο επικρατουσε χαος στο μυαλο της. Αυτο εκανε την επιτευξη της αυτογνωσιας της, ακομη πιο δυσκολο εργο. Τελος. φοβαταν και τη σκεψη οτι μπορει τελικα να ηταν λεσβια. Φοβοταν οτι και αυτο ειναι μια πραγματικοτητα που προσπαθουσε να αποφυγει, μεσα απο επιφανειακες σχεσεις με το αλλο φυλο που δεν την γεμιζαν. Ακομη και με το τωρινο της αγορι δεν ενιωθε σεξουαλικη ελξη . Παραμονο οταν την αγγιζε, που γενικα ειναι κατι φυσιολογικο καθως οποιοσδήποτε και αν σε αγγιξει σε συγκεκριμενα σημεια -και αναγκαστικά σε ερεθισει –ακομη και ο αδερφος σου να ειναι, μπορεις να καυλωσεις. Απο την αλλη και μονο η σκεψη για τη συναδελφισσα την καυλωνε. Σκεφτοταν συχνα οτι θα ηθελε να την γλυψει . Να της γλυψει το μουνι και να την δει να φτανει σε οργασμο. Και μονο αυτη η σκεψη της καυλωνε. Κατι τετοιο δεν συνεβαινε συχνα με τη σκεψη του αγοριου της. Αποφασισε λοιπον να τα γραψει ολα αυτα, τις σκεψεις-φοβους της για πρωτη φορα στη ζωη της και να ερθει αντιμετωπη με τον αληθινο ευατο της. Πηρε λοιπον τον υπολογιστη της και αρχισε να γραφει ασυστολα. Ειχε φοβερο ειρμο. Ηρθε επιτελους αντιμετωπη με αυτες τις φοβερες σκεψεις. Μολις τελειωνει το κειμενο της, ηταν καυλωμενη με αυτα που εγραφε για την συναδελφισσα της και το γλυφομουνι που ηθελα να τις κανει. Παραλληλα σκεφτοταν ποσο φοβερη τυπισσα ηταν η σαπφω που εξεφραζε τις σεξουαλικες της επιθυμιες για το αλλο φυλο ετσι απροκαλυπτα. Θα ηθελε και αυτη να ήταν σαν την σαπφω. Οσο εγραφε ομως, προεκυψε ενας αλλος φοβος. Οτι αυριο θα ηταν διαφορετικη και δεν ηξερε αν θα ηθελε να ειναι. Δεν ηξερε αν θα αποδεχοταν τον αυριανο ευατο της. Ανακαλυψε προς το τελος ομως, οτι τελικά ο φοβος περι σατανα και αυτοκτονιας δεν ηταν τοσο ισχυρος. Ηταν απλα σκεψεις που που περνουσαν ποτε ποτε. Αυτο που παρεμενε ηταν ο σεξουαλικος προσανατολισμος. Αυτο που θα κανει ενδεχομενως μολις τελειωσει αυτο το μακροσκελες κειμενο, ειναι να αυνανιστει σκεπττομενη να γλυφει τη συναδελφισσα της. Δεν ξερω . Θα σας πω το πρωι. Ενδεχομενως να συνεχισει να ειναι ο ανθρωπος που ειναι και να συνεχισει τη καθημερινοτητα της οπως πριν. Σαν να μην εγιναν ποτε αυτες οι σκεψεις. Καθως το να αποδεχτεις τον ευατο σου ετσι ακριβως οπως ειναι με σεξουαλικες παρεκκλισεις, με αυτοκτονικες σκεψεις και δεος για το σατανα , ειναι πολυ τολμηρο. Ακομη και το ενα απο αυτα να αποδεχτεις, ειναι ακραιο. Κλεινω λοιπον τον υπολογιστη και θα ξαναγραψω μια αλλη μερα. Μια μέρα που δεν θα ειμαι ο πραγματικος μου ευατος. Μια μέρα που θα ειμαι ο ευατος που θελω να ειμαι και οχι αυτος που πραγματι ειμαι. Παω να αυνανιστω. Αφου πρωτα διαβασω ξανα τις σκεψεις μου για να καυλωσω.Καληνυχτα.
..αυτο που ξερω ειναι οτι καθε φορα που θα διαβαζω αυτο το κειμενο , θα αποδεχομαι τον ευατο μου ετσι οπως ειναι εστω και προσωρινα. Μακαρι να μπορουσα να δειξω και τις σκεψεις μου στο τωρινο μου αγορι. Αλλα παντου φοβοι. Φοβος για το πως θα αντιδρασει. Αν πραγματικα με αγαπουσε , θα με αποδεχοταν και δεν θα ειχαν ποτε αυτο το φοβο. Μακαρι να υπηρχε αληθινη ελευθερια του λογου και καμια κριτικη. Τοτε θα ηταν που θα ενιωθα πραγματικα ελευθερη και ευτυχισμενη. Οταν θα μπορουσα να εκφρασω σκεψεις σαν και αυτες στους ανθρωπους που με περιβαλλουν. Αλλα δεν μπορω. Φοβοι παντου. Μακαρι να πεθανω?!
Απο τα πρώιμα κείμενα !
Βράζει το αίμα μου. Αλλά δεν βράζει λόγω νεότητας.Βράζει απο θύμο .Βράζει απο θυμό για αυτή τη γαμημένη κοινώνια.Για αυτόν τον γαμημένο κόσμο που ζώ .Με πιάνω να μη μπορώ το βράδυ να κοιμηθώ απο την υπερένταση .Ίσως φταίει ο καφές. Η καλύτερα οι καφέδες! .Αλλά δεν είναι αυτό . Σιχαίνομαι τους ανθρώπους.Τους μισώ με όλη μου την ύπαρξη! Χωρίς έλεος. Τελικά ίσχυει αυτό που λένε οτι οι άνθρωποι που αντιλαμβάνονται περισσότερο τον κόσμο γύρω τους είναι και πιο δυστυχισμένοι. Βλέπουν αυτό που πραγματικά γίνεται γύρω τους και δεν τους παρηγορεί τίποτα. Τρεις και μισή η ώρα. Βγήκα. Δεν μπορώ με τίποτα να ησυχάσω με αυτά που αντίκρυσα. Το ξυπνητήρι να χτυπά τικ τακ και να μην μπορώ να ησυχάσω με τίποτα. Κάνω σκέψεις και πολλές φορές με πιάνει νευρικότητα και τρέμω. Δεν μπορώ να ησύχασω.Μέσ’ τα χαράματα και άνοιξα τον υπολογιστη για να γράψω τις σκέψεις μήπως και ανακουφιστώ. Μέχρι στιγμής μάταιο. Μήπως αυτή την στιγμή λόγω του πολύ ποτού νιώθω αυτη την έκλαψη, αυτή τη διάγεια;...Δεν νομίζω. Απλά αυτο το μίσος για τους ανθρωπους υπερνίκησε την κούραση μου και με έκανε να σηκώθω απο το κρεβάτι και να ανοίξω τον υπολογιστή (και να περιμένω με μέγαλη υπομονή κιολας). Μολοταύτα δεν άνοιγε και ο θυμός μου υπερμεγευθυνόταν. Περίμενα με αγωνία να ανοίξει μήπως τυχόν και ξεχάσω αυτές τις σκέψεις που ήθελα τόσο πολύ να εκφράσω. Αλλά και για αυτό ακόμη αγχώνομαι. Νίωθω ένα συνεχές άγχος. Αγχώνομαι για τα πάντα. Η καθημερινότητα ρέει τόσο γρηγορα που μερικές φορές απλά δεν προλαβαίνω να τη φτάσω. Αλλά ας μην μακρυγορώ. Επιστρέφω στην αρχική μου σκέψη, γιατί αύριο δεν θα μπορέσω να σηκωθώ, και αυτό είναι κάτι που μου προκαλέι άγχος. Αν και δεν μπορώ να πω...μέτα απο όλα αυτά έπαψε να τρέμει το χέρι μου απο νευρικότητα –λόγω κυρίως του θυμού που έχει κατακλύσει όλο μου το σώμα.. Μάλλον ανακουφίστηκα λιγάκι με όλες αυτές τις μακρυγόριες. Επίσης νίωθω λίγο καλύτερα.Εχω την πεποίθηση μάλλον ότι τα λέω πολύ ωραία. .Αυτό με κάνει να νίωθω ξεχωριστή.Το οτι γράφω τέτοια ώρα ενω πλησιάζουν τα χαράματα, ενώ άλλοι πηδιούνται με διαχωρίζει απο αυτή την απαίσια και σιχαμερή μάζα που με περιτρυγυρίζει!!..Αχχ...
28-12-15
Ή τότε ή ποτέ, το 15 !
Μικρή και ατίθαση. Η μήπως όχι;..Μια περσόνα ιδιαίτερα περίεργη...Μια ιδιαίτερη προσωπικότητα. Αλλά όχι πραγματικά ιδιαίτερη. Iδιαίτερα περιέργη. Απλά. Ιδαίτερα περιέργη κι αμφιλεγόμενη. Με υψηλές τάσεις φυγής και κυκλοθυμίας αλλα και καμιά φορά κρυφές τάσεις αυτοκτονίας. Αυτή είμαι εγώ. Μια εσωστρεφής και μπερδεμένη κοπέλα που δεν έχει βρει ακόμα τον αυτοσκοπό της. Αν όντως ολα έχουν δημιουργηθεί για να υπηρετήσουν ένα σκοπό- όπως είχε πει ο Αριστοτέλης- τότε ποιος είναι ο δικός μου; Γιατί περιμένω μια συναισθηματική σταθερότητα για να δημιουργήσω; Γιατί αισθάνομαι ένα κενό που δεν με αφήνει να προχωρήσω; Ποιος μου έχει δημιουργήσει όλες αυτές τις ψευδείς ανάγκες; Περι σεξουαλικών αναγκών, κοινωνικών αναγκών και λοιπών; Αν πραγματι στερείσαι αυτών.. είσαι δυστυχισμένος; Ο άνθρωπος, όντως έχει την αναγκη της κοινωνικοποιήσης. Αυτό όμως ισχυεί για όλους; ..Θελω να αφιερωθώ σε κάτι ανώτερο απο τον απλά να πραγματώσω τον παραγωγικό μου σκοπό.Το να γίνω μητέρα.' Εχω το φόβο παράλληλα, μη απογίνω μια παρθένα γεροντοκόρη χωρίς φίλους και οικογένεια. Πως με βλέπω στο μέλλον; ..Η μάλλον πώς θα ήθελα να με βλέπω; ...Σαν μια γυναίκα που ταξιδεύει συνέχεια...Που πάει απο χώρα σε χώρα και βοηθά εθελοντικά τις μειονότητες. Που έχει μόνο ενα σταθερό σπιτικό στη Ελλάδα, που το επισκέπτεται μόνο όταν επιστρέφει απο τα ταξίδια. Που είναι ανεξάρτητη αλλά όχι μόνη. Που περιτριγυρίζεται απο ανθρώπους που την αγαπάνε χωρίς κάποιον απώτερο σκοπό . Μια γυναίκα που δεν είναι νομοταγής και δεν έχει τον φόβο να αμαυρίσει τον μητρώο για τα πιστεύω της. Ακόμη και αν δυσκολευέται να βρει δουλειά στο μέλλον! Μια γυναίκα που διεκδικεί τα δικαιώματα της. Οχι μόνο τα δικά της, αλλά όλων των ομάδων που την αντιπροσωπεύουν. Που διεκδικεί με ευγένια και τόλμη αλλά οχι με θράσος και αμάθεια. Μια γυναίκα που κάνει τις δικές τις μικρές επαναστάσεις για να αλλάξει τον κόσμο. Μια γυναίκα που έχει λύσει όλα της τα απωθημένα και έχει προσπεράσει όλους τις τους φόβους και έιναι πραγματικά ΕΛΕΥΘΕΡΗ. Που δεν συμβιβάζεται με τα πρέπει αλλά ακολουθεί τα θέλω της. Αυτή η γυναίκα θελω να γίνω! Τι πρέπει να κάνω για αυτό; Θα πρέπει να μη φοβάμαι να κάνω λάθος ή να πληγωθώ φοβούμενη για την εικόνα μου! Θα πρέπει να ξεπεράσω κάθε μου φόβο. Μαγκιά -στη λαικίζουσα- δεν έιναι να μην έχεις πληγωθεί ποτε, αλλά να έχεις πληγωθεί και να σηκώνεσαι ξανά και ακόμη πιο δυναμικά στα πόδια σου. Ο πόνος σε κάνει δημιουργικό και δυνατό. Τότε ειναι πραγματικά που θα εχεις χτίσει μια δυνατή προσωπικότητα και όχι με το κρατάς τους αμυντικούς σου μηχανισμούς ενεργούς. Τότε είναι που θα αποτελείς αληθινό πρότυπο για τους φίλους σου. Το μόνο που δεν πρεπει να γίνει είναι, αντί να γίνεις πρότυπο, να καταντήσεις να σε λυπούνται. Αν σε λυπούνται παέι να πει ότι έχεις χάσει την αυτοεκτίμηση σου. Τα λάθη είναι επιτρεπτά και ανθρώπινα. Καιρός για λάθη!!! Απο τα λάθη μας μαθαίνουμε και διαμέσου αυτών δεν χάνουμε τον αυτοσεβασμό μας. Αρκεί να τα διαχειριστούμε σωστά !ΖΗΣΕ ΜΕ ΡΊΣΚΟ. Μη αφήνεις τα απωθημένα να σου τρώνε την ψυχή. Παντός τύπου. Ερωτικά , επιθυμίες. Υπάρχουν στιγμές που δεν χρειάζεται η λογική ουτε η εξονυχιστικη επεξεργασία των επικείμενων συνεπειων. Απλά το ρίσκο. Η τότε ή ποτε!
2015